Kledderen met behangplaksel (Leuk voor Pasen)

Draadeieren maken is supersimpel, gaat razendsnel (als je de droogtijd niet meerekent) en staat garant voor flink kledderen als je even de andere kant opkijkt.

Wat heb je nodig?
Waterballonnen (ik heb wat winkels afgelopen, uiteindelijk bij Toys XL geslaagd. Langzamerhand komt het zomerassortiment al weer in de winkels, dus dan is er makkelijker aan te komen)
Draad
Vaseline
Behangplaksel
Schaar

Werkwijze
Doe het behangplaksel in een schaaltje. Blaas een paar waterballonnen op en smeer ze dun in met vaseline. Knip een flinke draad af of een paar wat kortere draden (die zitten minder snel in de klit). Leg ze in het plaksel zodat de draden ermee doorweekt zijn. Wikkel de draad kriskras om een ballon en laat drogen. Het drogen duurt een paar dagen. De ballon wordt vanzelf kleiner en komt dan los van de draden. Knip de ballon stuk en haal hem voorzichtig tussen de draden vandaan.
Klaar is het draadei!
Leuk aan een slinger of op een schaal.
Natuurlijk kun je ook grote(re) ballonnen en dik(ker) touw gebruiken.

Veel knutselplezier!
Simone

Opgetild

Wat is creativiteit een wonderlijk iets. Het tilt je op en geeft je energie.
Afgelopen zaterdag ben ik met een OV-kaartje van het Kruidvat op zak naar Leerdam gegaan. Alleen al zo'n kaartje waarmee je voor 16,49 een dag onbeperkt met al het reguliere openbaar vervoer door Nederland kunt toeren, vind ik een feestje. Behalve het treinkaartje (waarop buschauffeurs steevast reageren met: 'Oh, die had ik nog niet eerder gezien.') nam ik natuurlijk ook een thermosmok met koffie mee en een boek (eerlijk is eerlijk, het waren er twee: De Waterboot van Remmelt Mastebroek en Bezeten Belager van Hannah Alexander).
Doel van de reis was de Glasblazerij en het Glasmuseum in Leerdam. Na een ontspannen reis met probleemloze overstappen op Utrecht en Geldermalsen stapte ik aan het eind van de ochtend uit in Leerdam.

De Glasblazerij werd prima aangegeven op bordjes en bleek aan het eind van een gezellig winkelstraatje aan de Linge te liggen. Het was er nog erg rustig en de voorlichter, een vrijwilliger die uitleg geeft, wees mij de plaats vanwaar ik alles het beste zou kunnen zien. Nou ja, zolang er bijna niemand was, had je vanaf elke plaats een prima zicht op de werkplaats. Toch nam ik gehoorzaam plaats op de mij gewezen plaats. De voorlichter bleek een gezellige prater die niets liever wilde dan zoveel mogelijk kennis delen.

Een hele tijd heb ik zitten kijken welke kunstwerken er uit die gloeiende glasoven te voorschijn kwamen. Prachtig! Wat een vakmanschap, creativiteit en passie zag ik! Ja, dat tilt me op. Het inspireert me.

Met het voornemen om als er genoeg tijd over is nog even terug te komen om te kijken naar het fascinerende proces van glasblazen (glasbewerken kan ik beter zeggen, want blazen is er niet veel bij), ga ik op weg naar het Nationaal Glasmuseum. Dat is een dikke kilometer lopen langs de Linge, wat zeker nu het droog geworden is, helemaal geen straf is.
Het Glasmuseum is gevestigd in twee woonhuizen die middels loopbruggen met elkaar verbonden zijn. In die loopbruggen is het Open Depot. Oftewel, normaal gesproken is de inhoud van de depots niet zichtbaar voor het publiek, maar hier staat het opgesteld in vitrines in de loopbruggen. Er staan zowel kunstvoorwerpen in als gebruiksglas, vaak ontworpen door mensen die we van andere dingen kennen, zoals de architect Berlage.
Tot eind oktober is er de tentoonstelling 'Een zee van glas' geïnspireerd op het werk van de zoöloog Ernst Haeckel (1834-1919). Diverse kunstenaars hebben zich erdoor laten inspireren en de resultaten zijn in het museum te bewonderen. Gelukkig is het niet verplicht alles mooi te vinden, want 'lampen van glas gevangen in een frame van meccano' waarbij het glas soms uit het frame puilt, konden mij absoluut niet bekoren, maar de mobile van kwallen van Jan Taminiau (ja, die van de kroningsjurk van koningin Maxima) sprak me weer wel aan.

Ook het glaswerk op onderstaande foto vond ik mooi. Helemaal omdat ik net in de Glasblazerij uitgelegd had gekregen hoe het gemaakt wordt. Een van de glasmeesters die daar op dat moment aan het werk was, is een expert in die techniek, waarvan staafjes glas met een gekleurde kern de basis vormen.

 

Op de terugweg dacht ik een geocache te doen. Ik zou er vlak langs lopen, met recht een oppikkertje dus.
Ik had de GPS bij me, had zelfs aan reservebatterijen gedacht... Note to myself: neem voortaan opgeladen reservebatterijen mee...
Een honderd meter voor de juiste plek waren de batterijen leeg... Helaas, pindakaas!
De wandeling was evengoed mooi.

Natuurlijk liep ik ook nog even de gezellige winkelstraatjes door en om een uurtje of vier ben ik nog even naar de Glasblazerij teruggegaan.
Om vijf uur gingen de ovens uit en keerde ik op mijn gemak huiswaarts.

Heerlijk om zo te genieten van andermans creativiteit en passie. Overigens geniet ik net zo als ik M. aan het knutselen zie of plannen hoor maken om de meest fantastische dingen te creëren. Anders... maar net zo gaaf!

Favoriet uitje: papier wegbrengen

Een favoriet uitje van M. en mij is het wegbrengen van oud papier op zaterdagochtend bij de kerk op de hoek. Als je het zo zegt, klinkt het een beetje zielig, maar als je weet dat er bij droog weer voor een prikkie tweedehandsboeken verkocht worden.... dan wordt het een heel ander verhaal. Zonder boeken zijn wij niet compleet en daarbij zijn we ook nog eens 'grootverbruikers'. Ook neem ik wel boeken voor de schoolbibliotheek mee.
Onlangs hadden we ook heerlijk tussen de dozen met boeken zitten grasduinen en een stapeltje van acht boeken verzameld. Toen we wilden afrekenen werd er gezegd dat als we er nog twee bij zochten, we ze voor drie euro mochten hebben.
Met frisse moed stortten we ons weer op de boeken en al snel hield M. een boekje omhoog om poppen te maken.

Wel een beetje ingewikkeld voor een kind van acht, dacht ik, maar voor dertig cent...

'Mam, betaal jij mijn boeken?'
'Bedoel je voorschieten of echt betalen?'
'Echt betalen.'
'Hm.'

Nu gaat het me niet zozeer om het bedrag, als wel dat ik het niet nodig vind dat kinderen alles wat ze maar willen 'zomaar' komt aanwaaien. Na wat heen en weer praten hebben we besloten dat ze één boekje gewoon mocht hebben, evenals de twee handwerkboeken (waaronder het poppenboek) die ze uitgezocht had en dat de andere boeken apart gelegd werden en steeds als ze een extra klusje voor me deed, mocht ze een boek uitzoeken. Heerlijk hoor, de extra stofzuigbeurten neemt M. nu voor haar rekening :)

's Middags kwam ze bij me, het leesboek was al uit: 'Mam, zullen we de sneeuwpop maken?'
En ze liet me de werkbeschrijving in het poppenboekje zien.
Al had ze de sneeuwpop gekozen omdat ze dat het leukste poppetje vond, ik was blij dat dat ook zo'n beetje het simpelste patroon was. Restanten vilt en opvulwatten had ik nog wel liggen en wat kwam de witte fleecedeken die ik voor 60 cent bij het Kruidvat in de opruiming had gekocht nu goed van pas! Zonder problemen hebben we er de schaar ingezet voor het lijf van de sneeuwpop.
We zijn er lekker een poos mee bezig geweest en hebben de volgende dag de sneeuwpop afgemaakt.
Wat was hij leuk geworden en wat was M. trots op het resultaat!

En ik? Ik ben trots op mijn geweldige dochter, omdat het een heerlijk kind is, dat geniet van de kleine dingen in het leven.
Cherish the simple things in life!

Groetjes,
Simone

Met de neus in de boter

Afgelopen zaterdag liep ik met een vriendin de plaatselijke handwerkzaak in. Ze had nog wol nodig voor een van haar breiprojecten. (De koninklijke familie breien in inhuldigingsoutfit). Terwijl we lekkerbekkend door patronenboeken bladerden en wol keurden op de juiste tint huidskleur, startte er een workshop waar we zo mee bij aan mochten schuiven. Gratis ook nog. Dus wij als twee oer-Hollandse creabea's lieten dat niet aan onze neus voorbij gaan.
We kregen uitgelegd hoe we een sjaal konden maken met behulp van soluvlies.
Soluvlies is een in zowel warm als koud water op te lossen soort vlieseline.
Op een forum voor machinaal borduren had ik er laatst al eens iets over gelezen. Daar werd het gebruikt om tere, dunne stoffen te verstevigen. Het soluvlies wordt er naderhand moeiteloos uitgewassen. Ook kun je rechtstreeks op het soluvlies borduren, zodat je na het uitwassen alleen het borduurwerk over hebt. Ik zag daar al leuke toepassingen van en had me voorgenomen om er ook eens mee te gaan experimenteren.

We kregen een lap soluvlies van ongeveer 150 cm bij 45 cm en zochten daarmee een plekje aan de kniptafel of simpelweg op de grond. Onder gezellig geklets, want we waren natuurlijk de enigen niet die meededen aan de workshop, gingen we aan de slag. Hoe heerlijk is het in een grote mand met garen en lint te mogen duiken en ervan gebruiken wat je maar wilt. We moesten een helft van het vlies beleggen met allerlei soorten garen en lint. Vooral niet gestructureerd en geordend te werk gaan, was het advies. En: en garen met een pluisje erin, doet het altijd goed. Maar vooral: doe wat je zelf mooi vindt!

 

Vond je je sjaal-in-wording genoeg gevuld, dan moest je het vlies in de lengte dubbelvouwen en alles goed vastspelden, zodat de boel niet te veel schuiven kon.

Ik kreeg een naaimachine toegewezen waarin oranje garen zat, wat prima bij mijn sjaal paste. Het was de bedoeling zo te naaien dat alle draden en linten tussen het vlies geraakt werden en er niet te grote gaten in zouden vallen. Een goede methode daarvoor is 4 of 5 keer in een golfbeweging van de ene naar de andere korte kant te naaien. Halverwege was het oranje garen op en ben ik, bij gebrek aan een nieuw klosje oranje, verder gegaan met bordeauxrood, wat eigenlijk juist mooi was. Al was het geloof ik niet helemaal de bedoeling dat ik de machine zelf inrijgen zou.

Nadat de workshopleidster had bevestigd dat de sjaal goed genoeg gestikt was, was het tijd voor de laatste stap: onder de kraan ermee! (Wel opletten dat alle spelden eruit zijn)

Verrassend snel loste het vlies op en kon ik mijn sjaal te drogen hangen en de creaties van de andere dames bewonderen. Hoewel we allemaal uit dezelfde mand geput hadden, waren de resultaten zo verschillend als dag en nacht. Maar altijd mooi!

 

In een plastic zakje kregen we de nog vochtige sjaal mee. Na verdere droging thuis bleek mijn sjaal nog stug en hard aan te voelen omdat ik het vlies er niet goed genoeg uitgespoeld had. Nog een keer onder de kraan verhielp dat snel.

Nu willen mijn dochters ook zo'n sjaal maken. Gelukkig ken ik mijn pappenheimers en had ik ook wat vlies aangeschaft.

M. van 8 mocht met een klein stukje proberen of het echt oploste. Wat een rare gewaarwording voor haar dat dat stukje 'stof' zomaar verdween.

Jeuken jullie handen ook al om allerlei restjes garen, stof en lint om te toveren tot een prachtige sjaal?

 

Groetjes,

Simone