Sigaren tellen en oliebollen met piemeltjes

Al is het dik vijfentwintig jaar geleden dat ik voor het laatst op deze manier de tijd tussen kerst en oud en nieuw doorbracht, toch gaan, zoals elk jaar, mijn gedachten regelmatig terug naar de sigarenwinkel van mijn oom Kees in de Haagse Vruchtenbuurt, waar ik deze dagen (bijna?) tien jaar lang sigaren tellend doorbracht. Saai? Nee, ik genoot met volle teugen!
De sigarenwinkel was echt zo'n knusse buurtwinkel met het woonhuis eraan vast. Mijn oom had de winkel overgenomen van mijn opa, die de zaak begonnen was in een tijd dat het nog helemaal niet bekend was dat roken zo slecht voor je is. Oom Kees had zware epilepsie die zelfs met medicijnen niet onder controle te krijgen was. Ook de daarbij behorende valpartijen (ik heb wat met hem bij de Eerste Hulp of op een EHBO-post gezeten) deden hem natuurlijk geen goed. Het versterkte zijn eigenaardigheden en beperkten zijn mogelijkheden op den duur zodanig dat hij de winkel van de hand moest doen toen ik achttien was.
Toen ik acht was maakte ik voor het eerst bewust kennis met de winkel. Wat vond ik het leuk om klanten te helpen en - dat is het leuke aan zo'n buurtwinkeltje- de klanten vonden het leuk om door zo'n klein opdondertje (ik was ook nog eens heel klein voor mijn leeftijd) geholpen te worden. Eerst natuurlijk onder het toeziend oog van oom Kees, maar al snel hielp ik de klanten zelfstandig, vulde ik de sigaretten aan, telde de kranten uit en dweilde na sluitingstijd de winkel.
Aan het eind van elk jaar moest er uiteraard geïnventariseerd worden. Oom Kees hield van een ruime voorraad en zodoende stonden de planken vol met alle mogelijke soorten sigaren in alle mogelijke verpakkingen. Van dezelfde soort sigaren stonden er soms dozen van drie of vier prijsverhogingen.
Dat moest allemaal omgerekend worden naar de stuksprijs van de sigaar. Overdag probeerden we zoveel mogelijk te doen. De een op een trap, stuk voor stuk alle dozen bekijkend en uit het hoofd berekenend wat de sigaren per stuk zouden kosten, de ander met een door mijn oom van een onbedrukte wikkel van een slof sigaretten (zuinigheid voor alles) gemaakte lijst, waarin alles opgetekend werd. Het hoeft geen betoog dat ik altijd probeerde de positie op de trap te bemachtigen. Als dat niet lukte, zorgde ik dat in de 'opvangpositie' stond, want oom Kees voelde de aanvallen niet aankomen... Tussendoor werden de klanten natuurlijk ook geholpen en wensten we ontelbare keren 'een prettige jaarwisseling', welke wens we, meestal in dezelfde bewoordingen, even zo vaak terugkregen. Ook 's avonds na sluitingstijd gingen we nog een poosje door met tellen, niet te lang, want oom Kees had veel slaap nodig. Op oudejaarsdag kwam mijn vader in de loop van de middag, na het bakken van een grote hoeveelheid oliebollen, naar de winkel en werd met vereende krachten het karwei afgemaakt. Na sluitingstijd moesten dan alleen de courante artikelen, zoals de sigaretten en de snoepbak, nog geteld worden. En dan... dan was het, voor mijn gevoel, ineens klaar en hadden we het weer gered om voor de jaarwisseling de inventarisatie af te ronden. Na een kop koffie gingen we naar huis waar pannen vol lekkere oliebollen met uitlopertjes op ons stonden te wachten. De enige dag in het jaar dat we piemeltjes mochten zeggen...

Prettige jaarwisseling en een geweldig 2015 gewenst!

Een dagje munzee in Haarlem... eh...Amsterdam

Munzee is een op gps gebaseerd spel waarbij je QR- codes moet zoeken en scannen met een app op je smartphone. Ik schreef er al eerder een blog over. Uiteraard kun je munzee prima in je eentje spelen, maar het kan ook in teamverband. Zo'n munzee-team bestaat uit 10 mensen en heet een clan. Elke maand zijn er andere doelen die een clan kan behalen. Meestal zijn ze onderverdeeld in 5 levels, elk met hun eigen beloningen. Deze maand zijn de eisen vrij gemakkelijk, er hoeven alleen maar punten gehaald te worden. Dé manier om snel veel punten te behalen is één of meer velden met virtuele munzees te cappen (scannen). Bij virtuele munzees is er geen fysieke QR-code te vinden, maar dien je je binnen een straal van 300ft (ongeveer 90 meter) van de desbetreffende munzee te bevinden. Op steeds meer plaatsen in Nederland ontstaan er van deze virtuele clusters. Zeker als zo'n cluster opgebouwd is met veel virtuele mystery munzees, want die kunnen namelijk tot wel 50 punten waard zijn (een gewone virtuele munzee geeft altijd 5 punten).
Een mooie gelegenheid om naar Amsterdam te gaan, want daar was net een mooi project afgekomen: een molen van virtuele munzees in het Rembrandtpark. Goed voor gemiddeld zo'n 6400 punten, wat zou betekenen dat ik in een klap level 5 gehaald zou hebben (met de kanttekening dat we als clan minimaal 80.000 punten in totaal moesten hebben, dus eigenlijk moest je uitgaan van 8000 punten).

De molen op de munzeekaart

Daarbij zijn er in Amsterdam zoveel musea die ik nog kan bezoeken met mijn museumkaart. Dat kon ik leuk combineren.
In onze app-groep gooide ik de vraag of er aanhakers waren. En dat was zo, R. ging gezellig mee. Ik bedacht me dat ik nog een bon had voor een meereiskaart naar Haarlem voor 8,95. Een van de reisadviezen vanuit Twente gaat over Amsterdam Centraal. Zelf heb ik een WeekendVrij-kaart, dus we konden nog lekker goedkoop reizen ook. Vlak voor Amsterdam kregen we controle. Toen de meereiskaart van R. gecontroleerd werd, begon de conducteur een heel verhaal tegen R. af te steken over snel overstappen, perron 2 etc. R. trok even een gek gezicht, maar toen viel het kwartje. Volgens zijn kaartje moest hij hier overstappen en de overstaptijd was schijnbaar nogal krap.
Dat deden we dus niet, maar wandelden het station uit en bleven daar staan, want ook op en rond Amsterdam Centraal zijn veel virtuele munzees. Allebei hadden we daar al eerder een flink deel van gedaan, maar er komen altijd nieuwe bij, dus hier konden we de eerste punten van de dag scoren. Als snel ging ik level up (tot level 100 gaat dat vrij snel, daarna heb je erg veel punten nodig voor het volgende level, ik begon de dag in level 86). Al cappend liepen we richting de Dam, waar zich ook een cluster virtuelen gevormd heeft.
Daarna was het tijd voor het culturele deel van de dag: een bezoekje aan het Paleis op de Dam. We besloten geen audiotour te doen, maar merkten dat we daardoor wel het een en ander aan informatie misten, want op de borden staat eigenlijk alleen maar aangegeven in welke kamer je nu kijkt, de burgermeesterskamer bijvoorbeeld, maar aanvullende informatie ontbrak geheel. Toch was het erg leuk om er eens rond te kijken en te weten hoe het Paleis er van binnen uit ziet (het deel dat te bezichtigen is). We hebben een tijd de in de vloer ingelegde kaart van de wereld, zoals die toen bekend stond, staan bekijken. Wat was er al veel bekend, maar wat was er ook veel nog niet bekend.

De Burgerzaal

Voor Magna Plaza namen we de tram richting Rembrandtpark. Het was inmiddels half twee, dus een broodje kip döner ging er wel in!
Tijd voor de molen!
We liepen het park in en omdat het veld zo groot is (er moet altijd minstens een bepaalde afstand tussen twee munzees zijn, ook bij virtuele munzees), kun je niet vanaf één punt alles cappen. Je loopt dus een stukje met je ogen gericht op het schermpje van je mobiel, staat stil om alles te cappen wat op dat moment binnen je bereik is, loopt al scannend weer een stukje door, staat weer stil, enz.) Maar in Amsterdam niet zo vreemd blijkbaar, want op gegeven moment werd ons vriendelijk in het Engels gevraagd of we wel weten waar we zijn. Ja hoor, dat wisten we wel. Ik weet niet of die man ons wel geloofde... Het zal ook wel een maf gezicht zijn, twee mensen die steeds stil staan, turend op een schermpje, waar ze continue op tikken.
Uiteindelijk was de molen op ons scherm veranderd in een rechthoekig rood veld (een gecapte munzee kleurt rood op de kaart) en hadden we heel wat punten verzameld. Level 5 was ruimschoots gehaald. (R. was voor we begonnen al een heel eind op dreef, maar ik had nog maar heel weinig gedaan).
Als we in de buurt van fysieke munzees kwamen, pikten we die uiteraard ook mee. Ik zag kans om daarbij tot twee keer toe in de hondenpoep te gaan staan. Bah! Gelukkig ontdekte R. er nog een positief kantje aan: het was tenminste dezelfde schoen :) Ik ontwikkelde een tijdelijke voorkeur voor plassen en al snel was het leed geleden.
Ook leuk, ik pakte mijn eerste NFC-munzee mee. De NFC-functie heb ik normaal gesproken uitgeschakeld staan, dus die zette ik aan en ja, waar zoek je eigenlijk naar dan? Gelukkig wist R. het en was het snel gevonden. Even proberen en ja hoor, gelukt!
Inmiddels was ik zo vaak level up gegaan dat level 100 in zicht begon te komen en wacht eens... mijn puntentotaal is met een dikke 9000 gestegen vandaag, dat betekent dat de 10k badge (een virtuele badge voor het behalen van 10.000 punten of meer op een dag) binnen handbereik lag. R. had die allang, maar ik nog niet. Het idee werd geboren om in de tram een bommetje te gooien. Dat klinkt erger dan het is, want het betekent dat je met één druk op de knop (ja, dat klinkt als de Koude Oorlog, maar is het gelukkig niet) maximaal 100 virtuele munzees in een straal van een mijl (1600 meter) kunt cappen. In eerdere maanden kregen we bij het behalen van bepaalde levels soms een bom als beloning en die had ik nog niet gebruikt. Onderweg naar de tram kwamen we dit schatje nog tegen. Die moest op de foto omdat hij precies op Snuffie, een van de lievelingsknuffels van mijn dochter lijkt.

'Ah, wat lief! Dat is precies mijn Snuffie!'

In de tram gewacht tot de munzee-app aangaf dat er 100 munzees gebombardeerd konden worden, want het is natuurlijk jammer om er in een plaats waar zoveel virtuele munzees minder dan 100 te doen. Het leverde me een dikke 2100 punten op en daarmee was de 10k badge ruimschoots behaald en was ik meteen in level 99 beland. Nu op naar de level 100 badge ;)
Inmiddels werd het aardig donker, waardoor de kerstboom voor het station ineens goed uitkwam.

Ook de drijvende, lichtgevende en van kleur veranderende ballen die in het water dreven vielen ineens op net als de rondvaartboten vol kerstversiering.

Het lijkt Almelo wel. Iets met rood...

...en groen en altijd iets te doen

In Amersfoort waar we toch over moesten stappen, aten we een heerlijke kipsaté.
Zo heb je zelfs in Amsterdam een gezellige dag vol natuur en cultuur en volop beweging in de (frisse?) buitenlucht. Leve munzee!

Nee zeggen en hamsteren

Onlangs werd er gevraagd of ik voor elke editie van de Wijkkrant een stukje wilde schrijven. Heel leuk, want schrijven is... zeg maar... mijn ding. En of ik dan de eerstvolgende redactievergadering wilde bijwonen, zodat ik kon zien hoe zo'n vergadering er aan toe ging. Ja, toen voelde ik een bui hangen... Als ik niet oppaste, zou ik voor ik het wist in de redactie zitten. Nu draag ik de Wijkkrant een warm hart toe en vind ik het ook erg leuk om bij dit soort dingen 'in de keuken' te staan, maar -om de vergelijking door te trekken- ik had net besloten dat ik voorlopig mijn bordje vol heb aan de redactie van ons kerkblad, het secretariaat bij auteursvereniging Schrijvenderwijs en iets waar ik nu nog niets over zeggen kan ;) Verder moet het huishouden en het gezin ook doordraaien en word ik geacht boeken te schrijven... Ik antwoordde dus dat ik graag bij de volgende vergadering aanwezig was, maar dat ik beslist niet in de redactie wilde. In stilte gaf ik mezelf een complimentje: heel assertief mijn grenzen aangegeven, goed zo!
De vergadering was erg leuk en gezellig (ja, dat is ook belangrijk, vind ik) en mijn gevoel dat ik 'zomaar' in de redactie zou kunnen belanden, was niet ten onrechte. Fijn, dat ik zo duidelijk was geweest en bij voorbaat al nee had gezegd.
Toen ik gisteren in de C1000 liep, was het nee zeggen een heel stuk lastiger. Het zijn euroweken, soms vind ik de aanbiedingen totaal oninteressant, maar soms zitten er toch wel hele leuke bij...
Maar eigenlijk was ik bezig de vriezer en de voorraadkast een heel stuk leeg te eten. Voorraad is leuk, lekker en prettig en ik gebruik (uiteindelijk) ook alles wat ik heb liggen, maar een beetje (lees: een heel stuk) minder, dat mag wel, had ik besloten.
Waarom ik me dan toch liet verleiden om o.a. VIER pakken rijst mee te nemen (oké, ik was aan het laatste (kilo)pak bezig...) en VIER pakken pannenkoekmeel (bij thuiskomst zag ik dat ik er nog twee had staan...) en twee pakken appeltaartmix, terwijl ik nog verschillende 'bakpakken' in de kast had staan (geen appeltaartmix, dat is waar, maar eigenlijk maak je met een simpel pak meel bijna net zo gemakkelijk een appeltaart).
Nog even oefenen met nee zeggen dus, misschien vooral tegen mijzelf...