Al is het dik vijfentwintig jaar geleden dat ik voor het laatst op deze manier de tijd tussen kerst en oud en nieuw doorbracht, toch gaan, zoals elk jaar, mijn gedachten regelmatig terug naar de sigarenwinkel van mijn oom Kees in de Haagse Vruchtenbuurt, waar ik deze dagen (bijna?) tien jaar lang sigaren tellend doorbracht. Saai? Nee, ik genoot met volle teugen!
De sigarenwinkel was echt zo'n knusse buurtwinkel met het woonhuis eraan vast. Mijn oom had de winkel overgenomen van mijn opa, die de zaak begonnen was in een tijd dat het nog helemaal niet bekend was dat roken zo slecht voor je is. Oom Kees had zware epilepsie die zelfs met medicijnen niet onder controle te krijgen was. Ook de daarbij behorende valpartijen (ik heb wat met hem bij de Eerste Hulp of op een EHBO-post gezeten) deden hem natuurlijk geen goed. Het versterkte zijn eigenaardigheden en beperkten zijn mogelijkheden op den duur zodanig dat hij de winkel van de hand moest doen toen ik achttien was.
Toen ik acht was maakte ik voor het eerst bewust kennis met de winkel. Wat vond ik het leuk om klanten te helpen en - dat is het leuke aan zo'n buurtwinkeltje- de klanten vonden het leuk om door zo'n klein opdondertje (ik was ook nog eens heel klein voor mijn leeftijd) geholpen te worden. Eerst natuurlijk onder het toeziend oog van oom Kees, maar al snel hielp ik de klanten zelfstandig, vulde ik de sigaretten aan, telde de kranten uit en dweilde na sluitingstijd de winkel.
Aan het eind van elk jaar moest er uiteraard geïnventariseerd worden. Oom Kees hield van een ruime voorraad en zodoende stonden de planken vol met alle mogelijke soorten sigaren in alle mogelijke verpakkingen. Van dezelfde soort sigaren stonden er soms dozen van drie of vier prijsverhogingen.
Dat moest allemaal omgerekend worden naar de stuksprijs van de sigaar. Overdag probeerden we zoveel mogelijk te doen. De een op een trap, stuk voor stuk alle dozen bekijkend en uit het hoofd berekenend wat de sigaren per stuk zouden kosten, de ander met een door mijn oom van een onbedrukte wikkel van een slof sigaretten (zuinigheid voor alles) gemaakte lijst, waarin alles opgetekend werd. Het hoeft geen betoog dat ik altijd probeerde de positie op de trap te bemachtigen. Als dat niet lukte, zorgde ik dat in de 'opvangpositie' stond, want oom Kees voelde de aanvallen niet aankomen... Tussendoor werden de klanten natuurlijk ook geholpen en wensten we ontelbare keren 'een prettige jaarwisseling', welke wens we, meestal in dezelfde bewoordingen, even zo vaak terugkregen. Ook 's avonds na sluitingstijd gingen we nog een poosje door met tellen, niet te lang, want oom Kees had veel slaap nodig. Op oudejaarsdag kwam mijn vader in de loop van de middag, na het bakken van een grote hoeveelheid oliebollen, naar de winkel en werd met vereende krachten het karwei afgemaakt. Na sluitingstijd moesten dan alleen de courante artikelen, zoals de sigaretten en de snoepbak, nog geteld worden. En dan... dan was het, voor mijn gevoel, ineens klaar en hadden we het weer gered om voor de jaarwisseling de inventarisatie af te ronden. Na een kop koffie gingen we naar huis waar pannen vol lekkere oliebollen met uitlopertjes op ons stonden te wachten. De enige dag in het jaar dat we piemeltjes mochten zeggen...
Prettige jaarwisseling en een geweldig 2015 gewenst!
woensdag 31 december 2014
dinsdag 16 december 2014
Een dagje munzee in Haarlem... eh...Amsterdam
Munzee is een op gps gebaseerd spel waarbij je QR- codes moet zoeken en scannen met een app op je smartphone. Ik schreef er al eerder een blog over. Uiteraard kun je munzee prima in je eentje spelen, maar het kan ook in teamverband. Zo'n munzee-team bestaat uit 10 mensen en heet een clan. Elke maand zijn er andere doelen die een clan kan behalen. Meestal zijn ze onderverdeeld in 5 levels, elk met hun eigen beloningen. Deze maand zijn de eisen vrij gemakkelijk, er hoeven alleen maar punten gehaald te worden. Dé manier om snel veel punten te behalen is één of meer velden met virtuele munzees te cappen (scannen). Bij virtuele munzees is er geen fysieke QR-code te vinden, maar dien je je binnen een straal van 300ft (ongeveer 90 meter) van de desbetreffende munzee te bevinden. Op steeds meer plaatsen in Nederland ontstaan er van deze virtuele clusters. Zeker als zo'n cluster opgebouwd is met veel virtuele mystery munzees, want die kunnen namelijk tot wel 50 punten waard zijn (een gewone virtuele munzee geeft altijd 5 punten).
Een mooie gelegenheid om naar Amsterdam te gaan, want daar was net een mooi project afgekomen: een molen van virtuele munzees in het Rembrandtpark. Goed voor gemiddeld zo'n 6400 punten, wat zou betekenen dat ik in een klap level 5 gehaald zou hebben (met de kanttekening dat we als clan minimaal 80.000 punten in totaal moesten hebben, dus eigenlijk moest je uitgaan van 8000 punten).
Daarbij zijn er in Amsterdam zoveel musea die ik nog kan bezoeken met mijn museumkaart. Dat kon ik leuk combineren.
In onze app-groep gooide ik de vraag of er aanhakers waren. En dat was zo, R. ging gezellig mee. Ik bedacht me dat ik nog een bon had voor een meereiskaart naar Haarlem voor 8,95. Een van de reisadviezen vanuit Twente gaat over Amsterdam Centraal. Zelf heb ik een WeekendVrij-kaart, dus we konden nog lekker goedkoop reizen ook. Vlak voor Amsterdam kregen we controle. Toen de meereiskaart van R. gecontroleerd werd, begon de conducteur een heel verhaal tegen R. af te steken over snel overstappen, perron 2 etc. R. trok even een gek gezicht, maar toen viel het kwartje. Volgens zijn kaartje moest hij hier overstappen en de overstaptijd was schijnbaar nogal krap.
Dat deden we dus niet, maar wandelden het station uit en bleven daar staan, want ook op en rond Amsterdam Centraal zijn veel virtuele munzees. Allebei hadden we daar al eerder een flink deel van gedaan, maar er komen altijd nieuwe bij, dus hier konden we de eerste punten van de dag scoren. Als snel ging ik level up (tot level 100 gaat dat vrij snel, daarna heb je erg veel punten nodig voor het volgende level, ik begon de dag in level 86). Al cappend liepen we richting de Dam, waar zich ook een cluster virtuelen gevormd heeft.
Daarna was het tijd voor het culturele deel van de dag: een bezoekje aan het Paleis op de Dam. We besloten geen audiotour te doen, maar merkten dat we daardoor wel het een en ander aan informatie misten, want op de borden staat eigenlijk alleen maar aangegeven in welke kamer je nu kijkt, de burgermeesterskamer bijvoorbeeld, maar aanvullende informatie ontbrak geheel. Toch was het erg leuk om er eens rond te kijken en te weten hoe het Paleis er van binnen uit ziet (het deel dat te bezichtigen is). We hebben een tijd de in de vloer ingelegde kaart van de wereld, zoals die toen bekend stond, staan bekijken. Wat was er al veel bekend, maar wat was er ook veel nog niet bekend.
Voor Magna Plaza namen we de tram richting Rembrandtpark. Het was inmiddels half twee, dus een broodje kip döner ging er wel in!
Tijd voor de molen!
We liepen het park in en omdat het veld zo groot is (er moet altijd minstens een bepaalde afstand tussen twee munzees zijn, ook bij virtuele munzees), kun je niet vanaf één punt alles cappen. Je loopt dus een stukje met je ogen gericht op het schermpje van je mobiel, staat stil om alles te cappen wat op dat moment binnen je bereik is, loopt al scannend weer een stukje door, staat weer stil, enz.) Maar in Amsterdam niet zo vreemd blijkbaar, want op gegeven moment werd ons vriendelijk in het Engels gevraagd of we wel weten waar we zijn. Ja hoor, dat wisten we wel. Ik weet niet of die man ons wel geloofde... Het zal ook wel een maf gezicht zijn, twee mensen die steeds stil staan, turend op een schermpje, waar ze continue op tikken.
Uiteindelijk was de molen op ons scherm veranderd in een rechthoekig rood veld (een gecapte munzee kleurt rood op de kaart) en hadden we heel wat punten verzameld. Level 5 was ruimschoots gehaald. (R. was voor we begonnen al een heel eind op dreef, maar ik had nog maar heel weinig gedaan).
Als we in de buurt van fysieke munzees kwamen, pikten we die uiteraard ook mee. Ik zag kans om daarbij tot twee keer toe in de hondenpoep te gaan staan. Bah! Gelukkig ontdekte R. er nog een positief kantje aan: het was tenminste dezelfde schoen :) Ik ontwikkelde een tijdelijke voorkeur voor plassen en al snel was het leed geleden.
Ook leuk, ik pakte mijn eerste NFC-munzee mee. De NFC-functie heb ik normaal gesproken uitgeschakeld staan, dus die zette ik aan en ja, waar zoek je eigenlijk naar dan? Gelukkig wist R. het en was het snel gevonden. Even proberen en ja hoor, gelukt!
Inmiddels was ik zo vaak level up gegaan dat level 100 in zicht begon te komen en wacht eens... mijn puntentotaal is met een dikke 9000 gestegen vandaag, dat betekent dat de 10k badge (een virtuele badge voor het behalen van 10.000 punten of meer op een dag) binnen handbereik lag. R. had die allang, maar ik nog niet. Het idee werd geboren om in de tram een bommetje te gooien. Dat klinkt erger dan het is, want het betekent dat je met één druk op de knop (ja, dat klinkt als de Koude Oorlog, maar is het gelukkig niet) maximaal 100 virtuele munzees in een straal van een mijl (1600 meter) kunt cappen. In eerdere maanden kregen we bij het behalen van bepaalde levels soms een bom als beloning en die had ik nog niet gebruikt. Onderweg naar de tram kwamen we dit schatje nog tegen. Die moest op de foto omdat hij precies op Snuffie, een van de lievelingsknuffels van mijn dochter lijkt.
In de tram gewacht tot de munzee-app aangaf dat er 100 munzees gebombardeerd konden worden, want het is natuurlijk jammer om er in een plaats waar zoveel virtuele munzees minder dan 100 te doen. Het leverde me een dikke 2100 punten op en daarmee was de 10k badge ruimschoots behaald en was ik meteen in level 99 beland. Nu op naar de level 100 badge ;)
Inmiddels werd het aardig donker, waardoor de kerstboom voor het station ineens goed uitkwam.
Ook de drijvende, lichtgevende en van kleur veranderende ballen die in het water dreven vielen ineens op net als de rondvaartboten vol kerstversiering.
In Amersfoort waar we toch over moesten stappen, aten we een heerlijke kipsaté.
Zo heb je zelfs in Amsterdam een gezellige dag vol natuur en cultuur en volop beweging in de (frisse?) buitenlucht. Leve munzee!
Een mooie gelegenheid om naar Amsterdam te gaan, want daar was net een mooi project afgekomen: een molen van virtuele munzees in het Rembrandtpark. Goed voor gemiddeld zo'n 6400 punten, wat zou betekenen dat ik in een klap level 5 gehaald zou hebben (met de kanttekening dat we als clan minimaal 80.000 punten in totaal moesten hebben, dus eigenlijk moest je uitgaan van 8000 punten).
 |
| De molen op de munzeekaart |
In onze app-groep gooide ik de vraag of er aanhakers waren. En dat was zo, R. ging gezellig mee. Ik bedacht me dat ik nog een bon had voor een meereiskaart naar Haarlem voor 8,95. Een van de reisadviezen vanuit Twente gaat over Amsterdam Centraal. Zelf heb ik een WeekendVrij-kaart, dus we konden nog lekker goedkoop reizen ook. Vlak voor Amsterdam kregen we controle. Toen de meereiskaart van R. gecontroleerd werd, begon de conducteur een heel verhaal tegen R. af te steken over snel overstappen, perron 2 etc. R. trok even een gek gezicht, maar toen viel het kwartje. Volgens zijn kaartje moest hij hier overstappen en de overstaptijd was schijnbaar nogal krap.
Dat deden we dus niet, maar wandelden het station uit en bleven daar staan, want ook op en rond Amsterdam Centraal zijn veel virtuele munzees. Allebei hadden we daar al eerder een flink deel van gedaan, maar er komen altijd nieuwe bij, dus hier konden we de eerste punten van de dag scoren. Als snel ging ik level up (tot level 100 gaat dat vrij snel, daarna heb je erg veel punten nodig voor het volgende level, ik begon de dag in level 86). Al cappend liepen we richting de Dam, waar zich ook een cluster virtuelen gevormd heeft.
Daarna was het tijd voor het culturele deel van de dag: een bezoekje aan het Paleis op de Dam. We besloten geen audiotour te doen, maar merkten dat we daardoor wel het een en ander aan informatie misten, want op de borden staat eigenlijk alleen maar aangegeven in welke kamer je nu kijkt, de burgermeesterskamer bijvoorbeeld, maar aanvullende informatie ontbrak geheel. Toch was het erg leuk om er eens rond te kijken en te weten hoe het Paleis er van binnen uit ziet (het deel dat te bezichtigen is). We hebben een tijd de in de vloer ingelegde kaart van de wereld, zoals die toen bekend stond, staan bekijken. Wat was er al veel bekend, maar wat was er ook veel nog niet bekend.
 |
| De Burgerzaal |
Tijd voor de molen!
We liepen het park in en omdat het veld zo groot is (er moet altijd minstens een bepaalde afstand tussen twee munzees zijn, ook bij virtuele munzees), kun je niet vanaf één punt alles cappen. Je loopt dus een stukje met je ogen gericht op het schermpje van je mobiel, staat stil om alles te cappen wat op dat moment binnen je bereik is, loopt al scannend weer een stukje door, staat weer stil, enz.) Maar in Amsterdam niet zo vreemd blijkbaar, want op gegeven moment werd ons vriendelijk in het Engels gevraagd of we wel weten waar we zijn. Ja hoor, dat wisten we wel. Ik weet niet of die man ons wel geloofde... Het zal ook wel een maf gezicht zijn, twee mensen die steeds stil staan, turend op een schermpje, waar ze continue op tikken.
Uiteindelijk was de molen op ons scherm veranderd in een rechthoekig rood veld (een gecapte munzee kleurt rood op de kaart) en hadden we heel wat punten verzameld. Level 5 was ruimschoots gehaald. (R. was voor we begonnen al een heel eind op dreef, maar ik had nog maar heel weinig gedaan).
Als we in de buurt van fysieke munzees kwamen, pikten we die uiteraard ook mee. Ik zag kans om daarbij tot twee keer toe in de hondenpoep te gaan staan. Bah! Gelukkig ontdekte R. er nog een positief kantje aan: het was tenminste dezelfde schoen :) Ik ontwikkelde een tijdelijke voorkeur voor plassen en al snel was het leed geleden.
Ook leuk, ik pakte mijn eerste NFC-munzee mee. De NFC-functie heb ik normaal gesproken uitgeschakeld staan, dus die zette ik aan en ja, waar zoek je eigenlijk naar dan? Gelukkig wist R. het en was het snel gevonden. Even proberen en ja hoor, gelukt!
Inmiddels was ik zo vaak level up gegaan dat level 100 in zicht begon te komen en wacht eens... mijn puntentotaal is met een dikke 9000 gestegen vandaag, dat betekent dat de 10k badge (een virtuele badge voor het behalen van 10.000 punten of meer op een dag) binnen handbereik lag. R. had die allang, maar ik nog niet. Het idee werd geboren om in de tram een bommetje te gooien. Dat klinkt erger dan het is, want het betekent dat je met één druk op de knop (ja, dat klinkt als de Koude Oorlog, maar is het gelukkig niet) maximaal 100 virtuele munzees in een straal van een mijl (1600 meter) kunt cappen. In eerdere maanden kregen we bij het behalen van bepaalde levels soms een bom als beloning en die had ik nog niet gebruikt. Onderweg naar de tram kwamen we dit schatje nog tegen. Die moest op de foto omdat hij precies op Snuffie, een van de lievelingsknuffels van mijn dochter lijkt.
 |
| 'Ah, wat lief! Dat is precies mijn Snuffie!' |
Inmiddels werd het aardig donker, waardoor de kerstboom voor het station ineens goed uitkwam.
Ook de drijvende, lichtgevende en van kleur veranderende ballen die in het water dreven vielen ineens op net als de rondvaartboten vol kerstversiering.
 |
| Het lijkt Almelo wel. Iets met rood... |
 |
| ...en groen en altijd iets te doen |
Zo heb je zelfs in Amsterdam een gezellige dag vol natuur en cultuur en volop beweging in de (frisse?) buitenlucht. Leve munzee!
donderdag 4 december 2014
Nee zeggen en hamsteren
Onlangs werd er gevraagd of ik voor elke editie van de Wijkkrant een stukje wilde schrijven. Heel leuk, want schrijven is... zeg maar... mijn ding. En of ik dan de eerstvolgende redactievergadering wilde bijwonen, zodat ik kon zien hoe zo'n vergadering er aan toe ging. Ja, toen voelde ik een bui hangen... Als ik niet oppaste, zou ik voor ik het wist in de redactie zitten. Nu draag ik de Wijkkrant een warm hart toe en vind ik het ook erg leuk om bij dit soort dingen 'in de keuken' te staan, maar -om de vergelijking door te trekken- ik had net besloten dat ik voorlopig mijn bordje vol heb aan de redactie van ons kerkblad, het secretariaat bij auteursvereniging Schrijvenderwijs en iets waar ik nu nog niets over zeggen kan ;) Verder moet het huishouden en het gezin ook doordraaien en word ik geacht boeken te schrijven... Ik antwoordde dus dat ik graag bij de volgende vergadering aanwezig was, maar dat ik beslist niet in de redactie wilde. In stilte gaf ik mezelf een complimentje: heel assertief mijn grenzen aangegeven, goed zo!
De vergadering was erg leuk en gezellig (ja, dat is ook belangrijk, vind ik) en mijn gevoel dat ik 'zomaar' in de redactie zou kunnen belanden, was niet ten onrechte. Fijn, dat ik zo duidelijk was geweest en bij voorbaat al nee had gezegd.
Toen ik gisteren in de C1000 liep, was het nee zeggen een heel stuk lastiger. Het zijn euroweken, soms vind ik de aanbiedingen totaal oninteressant, maar soms zitten er toch wel hele leuke bij...
Maar eigenlijk was ik bezig de vriezer en de voorraadkast een heel stuk leeg te eten. Voorraad is leuk, lekker en prettig en ik gebruik (uiteindelijk) ook alles wat ik heb liggen, maar een beetje (lees: een heel stuk) minder, dat mag wel, had ik besloten.
Waarom ik me dan toch liet verleiden om o.a. VIER pakken rijst mee te nemen (oké, ik was aan het laatste (kilo)pak bezig...) en VIER pakken pannenkoekmeel (bij thuiskomst zag ik dat ik er nog twee had staan...) en twee pakken appeltaartmix, terwijl ik nog verschillende 'bakpakken' in de kast had staan (geen appeltaartmix, dat is waar, maar eigenlijk maak je met een simpel pak meel bijna net zo gemakkelijk een appeltaart).
Nog even oefenen met nee zeggen dus, misschien vooral tegen mijzelf...
De vergadering was erg leuk en gezellig (ja, dat is ook belangrijk, vind ik) en mijn gevoel dat ik 'zomaar' in de redactie zou kunnen belanden, was niet ten onrechte. Fijn, dat ik zo duidelijk was geweest en bij voorbaat al nee had gezegd.
Toen ik gisteren in de C1000 liep, was het nee zeggen een heel stuk lastiger. Het zijn euroweken, soms vind ik de aanbiedingen totaal oninteressant, maar soms zitten er toch wel hele leuke bij...
Maar eigenlijk was ik bezig de vriezer en de voorraadkast een heel stuk leeg te eten. Voorraad is leuk, lekker en prettig en ik gebruik (uiteindelijk) ook alles wat ik heb liggen, maar een beetje (lees: een heel stuk) minder, dat mag wel, had ik besloten.
Waarom ik me dan toch liet verleiden om o.a. VIER pakken rijst mee te nemen (oké, ik was aan het laatste (kilo)pak bezig...) en VIER pakken pannenkoekmeel (bij thuiskomst zag ik dat ik er nog twee had staan...) en twee pakken appeltaartmix, terwijl ik nog verschillende 'bakpakken' in de kast had staan (geen appeltaartmix, dat is waar, maar eigenlijk maak je met een simpel pak meel bijna net zo gemakkelijk een appeltaart).
Nog even oefenen met nee zeggen dus, misschien vooral tegen mijzelf...
donderdag 20 november 2014
Weet je? Ik ben in de wolken
Weet je? Is het thema van de Christelijke Kinderboekenmaand 2015. Het sluit aan bij het thema van de Kinderboekenweek ‘Natuur, wetenschap en techniek’
Wat een leuk thema, dacht ik toen het thema voor 2015 bekend gemaakt werd. En wat bof ik, want zowel Jacht (geocachen) als Teamwork en Dwarrelletters (First Lego League) passen perfect in dat thema.
Een paar dagen later ging de telefoon: ‘Wil jij het actieboek voor de middenbouw schrijven?’ Daar hoefde ik niet lang over na te denken, of beter gezegd: daar hoefde ik helemaal niet over na te denken, want dat is gewoon super gaaf!
Bram Kasse en Michel de Boer verzorgen het prentenboek voor de onderbouw en Hans Mijnders schrijft het boek voor de bovenbouw.
Weet je? Ik ben helemaal in de wolken. We gaan er een mooi feest van maken!
Wat een leuk thema, dacht ik toen het thema voor 2015 bekend gemaakt werd. En wat bof ik, want zowel Jacht (geocachen) als Teamwork en Dwarrelletters (First Lego League) passen perfect in dat thema.
Een paar dagen later ging de telefoon: ‘Wil jij het actieboek voor de middenbouw schrijven?’ Daar hoefde ik niet lang over na te denken, of beter gezegd: daar hoefde ik helemaal niet over na te denken, want dat is gewoon super gaaf!
Bram Kasse en Michel de Boer verzorgen het prentenboek voor de onderbouw en Hans Mijnders schrijft het boek voor de bovenbouw.
Weet je? Ik ben helemaal in de wolken. We gaan er een mooi feest van maken!
donderdag 13 november 2014
Boekbespreking van mijn nichtjes
Alweer een 'boekenblog', gebeurt er op het moment niets meer in Huize Foekens? Eerlijk gezegd: nee.
Dat komt grotendeels omdat ik een paar weken in de lappenmand heb gezeten, niets ernstigs, maar wel vervelend. En ja, wat gebeurt er dan? Alles blijft liggen (tot stof en kruimels aan toe ;) ), behalve datgene dat op je pad komt. Dinsdag was dat de boekbespreking van mijn nichtjes.
De oudste had gevraagd of ik haar boekbespreking over Dwarrelletters wilde opluisteren, waarop geregeld is dat ook de jongste dan haar boekbespreking over Bart wordt verkeersagent houden zou.
's Ochtends hielp ik eerst Mirjam naar school en stapte vervolgens op de fiets naar het station, waar ik de eerste trein na negen uur pakte.
'O, moet u hier eruit?' vroeg de man naast mij verbluft toen ik ineens mijn spullen bij elkaar zocht. Ja, dus. Na een minuut of tien kwam de trein die ik moest hebben, een rechtstreekse naar Rotterdam. Deze trein had geen vertraging en zonder problemen stapte ik op Rotterdam Alexander uit de trein en in de metro. Een paar haltes maar, want bij Schenkel moest ik er alweer uit. Het was een kwartier later dan gepland, nog steeds mooi op tijd voor de boekbespreking van Dwarrelletters, maar jammer genoeg te weinig tijd om een paar munzees te plakken. Mooi op tijd arriveerde ik bij groep zeven. Zodra ik de deur opendeed begon mijn nichtje al te glimmen. Alles was al startklaar, dus na de juf de hand geschud te hebben (leuk, we kenden elkaar nog uit de tijd dat zij ook in Almelo woonde) liepen we van stapel. Nou ja, we... ik mocht eerst luisteren naar de bespreking en het voorlezen en kijken naar de PowerPoint. Ik weet niet welk cijfer ze gekregen heeft, maar als ik het moest becijferen dan was het een mooi hoog cijfer geweest! Daarna was het tijd om vragen te stellen. Eerste vraag: Is je tante christelijk? Langzamerhand verschoven de vragen naar mij en aan de hand van de vragen en mijn eigen PowerPoint vertelde ik over mij, mijn boeken en hoe worden boeken eigenlijk gemaakt?
Wat werden er veel leuke en goede vragen gesteld! Aan het eind had ik nog een poster voor juf en gesigneerde boekenleggers voor de klas.
Na de pauze was mijn andere nichtje aan de beurt en ook bij haar ging het heel erg goed! Ook een hoog cijfer, als ik het voor het zeggen heb. Hier heb ik mijn PowerPoint niet eens van stal gehaald, zoveel vragen waren er. Wat in elke klas terugkwam was de vraag hoeveel er van mijn boeken echt is. Tja, dat is natuurlijk een beetje het geheim van de schrijver, maar niet bij alles, want hondje Jip uit de Bart- serie bleek echt te bestaan en nauwkeurig door illustrator Melanie Broekhoven te zijn nagetekend. Al was daar ook meteen de vrijheid die een schrijver heeft, te zien. De echte Jip is namelijk in mannetje, terwijl de Jip in het boek een vrouwtje is. Ook hier een poster voor de juf en gesigneerde boekenleggers voor de klas.
Mijn nichtje bracht me naar groep zes (want ja, als ik er toch was...) en daar was het van hetzelfde laken een pak. En overal die lastige vraag hè? 'Wat vind je het mooiste boek?' Daar weet ik dus echt geen antwoord op, meestal vertel ik dus maar dat ik Gedropt het meest bijzonder vind, omdat dat mijn eerste boek is. En ook hier had ik een poster voor de juf en boekenleggers, niet gesigneerd, want verschil moet er zijn ;)
Als laatste was groep acht aan de beurt. Daar waren veel kinderen die mijn boeken kenden, heel leuk! Wat hebben ze gelachen om het verhaal van Mr. X (dat verhaal vertel ik een andere keer). Na het uitdelen van de poster en boekenleggers was het voor groep acht hoog tijd om naar gym te gaan en voor mij om naar huis te gaan. Tegelijk met de metro kwam ik op het metrostation aan en op het treinstation kwam de trein er bijna meteen aan. Dat ging lekker vlot!
Van de school had ik een leuke bon en een lekkere zak drop voor onderweg meegekregen. Daar kwam ik de tijd wel mee door.
Met een paar minuten vertraging kwam ik aan op Almelo en was ik precies op tijd thuis om Mirjam naar het orkest te brengen.
Dat komt grotendeels omdat ik een paar weken in de lappenmand heb gezeten, niets ernstigs, maar wel vervelend. En ja, wat gebeurt er dan? Alles blijft liggen (tot stof en kruimels aan toe ;) ), behalve datgene dat op je pad komt. Dinsdag was dat de boekbespreking van mijn nichtjes.
De oudste had gevraagd of ik haar boekbespreking over Dwarrelletters wilde opluisteren, waarop geregeld is dat ook de jongste dan haar boekbespreking over Bart wordt verkeersagent houden zou.
's Ochtends hielp ik eerst Mirjam naar school en stapte vervolgens op de fiets naar het station, waar ik de eerste trein na negen uur pakte.
Oké, dit was de eerste trein na negen uur, maar die ging naar Zwolle, terwijl ik op Rotterdam Alexander uit moest stappen. Ik had koffie bij me en een mooi boek en de tijd vloog om, al liepen we gaandeweg wel wat vertraging op door een vertraagde stoptrein voor ons. Ideaal hoor, om onderweg op je mobiel de reisadviezen te kunnen opvragen! Oorspronkelijk moest ik in Utrecht overstappen, maar dat ging ik niet halen, had ik al snel in de gaten. Gewijzigd advies: blijven zitten en in Gouda overstappen (op de trein die ik in Utrecht zou missen?). We reden het station van Amersfoort al binnen toen ook dat advies ineens verviel: hier overstappen, werd het nu. 'O, moet u hier eruit?' vroeg de man naast mij verbluft toen ik ineens mijn spullen bij elkaar zocht. Ja, dus. Na een minuut of tien kwam de trein die ik moest hebben, een rechtstreekse naar Rotterdam. Deze trein had geen vertraging en zonder problemen stapte ik op Rotterdam Alexander uit de trein en in de metro. Een paar haltes maar, want bij Schenkel moest ik er alweer uit. Het was een kwartier later dan gepland, nog steeds mooi op tijd voor de boekbespreking van Dwarrelletters, maar jammer genoeg te weinig tijd om een paar munzees te plakken. Mooi op tijd arriveerde ik bij groep zeven. Zodra ik de deur opendeed begon mijn nichtje al te glimmen. Alles was al startklaar, dus na de juf de hand geschud te hebben (leuk, we kenden elkaar nog uit de tijd dat zij ook in Almelo woonde) liepen we van stapel. Nou ja, we... ik mocht eerst luisteren naar de bespreking en het voorlezen en kijken naar de PowerPoint. Ik weet niet welk cijfer ze gekregen heeft, maar als ik het moest becijferen dan was het een mooi hoog cijfer geweest! Daarna was het tijd om vragen te stellen. Eerste vraag: Is je tante christelijk? Langzamerhand verschoven de vragen naar mij en aan de hand van de vragen en mijn eigen PowerPoint vertelde ik over mij, mijn boeken en hoe worden boeken eigenlijk gemaakt?
Wat werden er veel leuke en goede vragen gesteld! Aan het eind had ik nog een poster voor juf en gesigneerde boekenleggers voor de klas.
Na de pauze was mijn andere nichtje aan de beurt en ook bij haar ging het heel erg goed! Ook een hoog cijfer, als ik het voor het zeggen heb. Hier heb ik mijn PowerPoint niet eens van stal gehaald, zoveel vragen waren er. Wat in elke klas terugkwam was de vraag hoeveel er van mijn boeken echt is. Tja, dat is natuurlijk een beetje het geheim van de schrijver, maar niet bij alles, want hondje Jip uit de Bart- serie bleek echt te bestaan en nauwkeurig door illustrator Melanie Broekhoven te zijn nagetekend. Al was daar ook meteen de vrijheid die een schrijver heeft, te zien. De echte Jip is namelijk in mannetje, terwijl de Jip in het boek een vrouwtje is. Ook hier een poster voor de juf en gesigneerde boekenleggers voor de klas.
Mijn nichtje bracht me naar groep zes (want ja, als ik er toch was...) en daar was het van hetzelfde laken een pak. En overal die lastige vraag hè? 'Wat vind je het mooiste boek?' Daar weet ik dus echt geen antwoord op, meestal vertel ik dus maar dat ik Gedropt het meest bijzonder vind, omdat dat mijn eerste boek is. En ook hier had ik een poster voor de juf en boekenleggers, niet gesigneerd, want verschil moet er zijn ;)
Als laatste was groep acht aan de beurt. Daar waren veel kinderen die mijn boeken kenden, heel leuk! Wat hebben ze gelachen om het verhaal van Mr. X (dat verhaal vertel ik een andere keer). Na het uitdelen van de poster en boekenleggers was het voor groep acht hoog tijd om naar gym te gaan en voor mij om naar huis te gaan. Tegelijk met de metro kwam ik op het metrostation aan en op het treinstation kwam de trein er bijna meteen aan. Dat ging lekker vlot!
Van de school had ik een leuke bon en een lekkere zak drop voor onderweg meegekregen. Daar kwam ik de tijd wel mee door.
Met een paar minuten vertraging kwam ik aan op Almelo en was ik precies op tijd thuis om Mirjam naar het orkest te brengen.
donderdag 6 november 2014
'Bart wordt verkeersagent' als actieboek
Bart wordt verkeersagent is een van de twee actieboeken van uitgeverij Den Hertog. Tot en met december 2014 kost het boek maar 4,90.
Een nadeeltje is, zoals Joost heel goed gezien heeft, dat het boek iets (gelukkig niet veel) dunner is dan de andere Bart-boeken, maar ja, voor zo'n klein prijsje....
Een nadeeltje is, zoals Joost heel goed gezien heeft, dat het boek iets (gelukkig niet veel) dunner is dan de andere Bart-boeken, maar ja, voor zo'n klein prijsje....
zondag 26 oktober 2014
Horlogebandje van paracord met fluitgesp
Esther heeft nogal eens pech met horlogebandjes en dat levert een aantal losse horlogekastjes op. In combinatie met een fluitgesp en een paar stukjes paracord is het een ideaal horloge geworden om te dragen als ze turnles geeft. 'Als ik fluit...' :)
Ik ben benieuwd hoe het bevalt, maar ik vermoed dat de turnstertjes het in elk geval erg hip zullen vinden.
Ik ben benieuwd hoe het bevalt, maar ik vermoed dat de turnstertjes het in elk geval erg hip zullen vinden.
vrijdag 17 oktober 2014
Woesj... daar lagen de zonnebloemen
Anderhalve week terug sprongen we qua weer ineens midden in de herfst.
We hadden onlangs nog trots gemeten dat de grootste zonnebloem in de tuin 2,83 meter hoog was.
Een paar zonnebloemen konden we nog redden door ze aan de schutting te binden. De rest moest helaas geruimd worden. We hadden geluk dat een deel van de zonnebloemen al zover uitgebloeid was dat ze klaar waren om te drogen en zo de pitten te winnen. Vogels zijn er dol op! En zelf pikken we ook een pitje mee.
Van de nog uitbundig bloeiende bloemen maakten we bosjes en verrasten daar de dirigent van de harmonie waar Mirjam speelt en Mirjams juf mee.
We hadden onlangs nog trots gemeten dat de grootste zonnebloem in de tuin 2,83 meter hoog was.
Maar na een flinke windvlaag was er niets meer van over...
Een paar zonnebloemen konden we nog redden door ze aan de schutting te binden. De rest moest helaas geruimd worden. We hadden geluk dat een deel van de zonnebloemen al zover uitgebloeid was dat ze klaar waren om te drogen en zo de pitten te winnen. Vogels zijn er dol op! En zelf pikken we ook een pitje mee.
Van de nog uitbundig bloeiende bloemen maakten we bosjes en verrasten daar de dirigent van de harmonie waar Mirjam speelt en Mirjams juf mee.
Bij het zien van de bloemharten boordevol zonnebloempitten moest ik denken aan de gelijkenis van de zaaier (Marcus 4) waarin gesproken wordt over een dertigvoudige, zestigvoudige en honderdvoudige oogst. Hoeveel pitten zitten er wel niet in deze uitgebloeide zonnebloem? En dat allemaal uit één nietig klein zaadje...
dinsdag 14 oktober 2014
Kinderboekenweek en meer boekennieuws
Tjonge, wat gaat de tijd snel. (Wat een cliché, maar ja, clichés zijn er niet voor niets). Al bijna een maand niet geblogd, zie ik. Laat ik beginnen met boekennieuws.
Woensdag 1 oktober was in Putten de aftrap van de Christelijke Kinderboekenmaand in een school. Wat was dat een gezellige boel! Alle auteurs en illustratoren van de actieboeken waren aanwezig en kregen officieel hun boek overhandigd, het kinderkoor Amazing Kids trad een paar keer op en ook was er tijd om te luisteren naar een van de auteurs. Ik heb gezellig geluisterd hoe Ineke Kraijo 'Waar is de ring?' voorlas. Het prentenboek is grappig geïllustreerd door Betje Ton.
Ook was er een boekentafel en ziedaar, Bart en Mees en Tijn (Ina van der Beek) hebben elkaar weer gevonden en liggen gezellig naast elkaar.
Zelfs op het toilet was wijsheid te vergaren.
Daarna gingen we met een klein groepje nog wat eten in een soort grillrestaurant, dat vlak naast Het Boekenpunt in Putten gevestigd is, Tja, we konden het natuurlijk niet laten om nog even lekker tussen de boeken te snuffelen.
Kindermiddag bij Den Hertog
Afgelopen zaterdag was het kindermiddag bij Den Hertog in Houten. De uitgeverij en de boekhandel zijn daar in hetzelfde pand gevestigd. Of ik wat creatiefs wilde doen met de kinderen...
Nou, dat leek me leuk! Toen me dat gevraagd werd, had ik net in de kerk een workshop paracord-armbandjes maken gedaan en dat was bij de deelnemers erg goed in de smaak gevallen en ook bij Den Hertog leek het een leuke activiteit. En dat was het ook! Ontzettend leuk zelfs! Maar ook ontzettend druk, want er zijn meer dan 100 kinderen geweest om armbandjes te maken. Mijn koffie heb ik weggekieperd omdat hij koud geworden was (en dat gebeurt mij niet snel ;) ) en van de gevulde koek die mij gebracht werd, heb ik een hap genomen en voor de rest laten liggen. Zo druk was het! Van de rest van de activiteiten heb ik niets gezien, een aantal collega-auteurs heb ik in vogelvlucht gezien omdat ze al dan niet vergezeld door hun kinderen bij mij langs kwamen. Van de hoosregen heb ik niets gemerkt (jammer van de springkussens). Tussendoor moesten er nog een paar handtekeningen gezet worden, moest ik vertellen wie ik was (voor de fotospeurtocht), deelde ik boekenleggers uit en heb ik vooral heel veel plezier gehad. Soms moest er best even gewacht worden, maar ik heb geen gemopper gehoord en vaak hielpen ouders of kinderen die de slag al te pakken hadden andere kinderen op weg. Er werden plannen gesmeed voor paracord-kinderfeestjes, gevraagd waar ik het spul bestelde, kortom aan enthousiasme geen gebrek.
Met een doos onder mijn arm vertrok ik naar huis. In de doos zaten de nieuwe boekenleggers van Bart wordt verkeersagent (tot en met december 2014 voor de actieprijs van 4,90), een paar boekjes van Bart op Schiphol want die had ik zelf niet meer op voorraad. Verder een paar boeken om te bespreken voor de auteursvereniging Schrijvenderwijs (als secretaresse komen die boeken meestal bij mij binnen. Heel leuk, want dan kan ik ze vast inkijken/lezen). En als klap op de vuurpijl de tweede druk van Gedropt, mijn allereerste boek.
Woensdag 1 oktober was in Putten de aftrap van de Christelijke Kinderboekenmaand in een school. Wat was dat een gezellige boel! Alle auteurs en illustratoren van de actieboeken waren aanwezig en kregen officieel hun boek overhandigd, het kinderkoor Amazing Kids trad een paar keer op en ook was er tijd om te luisteren naar een van de auteurs. Ik heb gezellig geluisterd hoe Ineke Kraijo 'Waar is de ring?' voorlas. Het prentenboek is grappig geïllustreerd door Betje Ton.
Ook was er een boekentafel en ziedaar, Bart en Mees en Tijn (Ina van der Beek) hebben elkaar weer gevonden en liggen gezellig naast elkaar.
Zelfs op het toilet was wijsheid te vergaren.
Daarna gingen we met een klein groepje nog wat eten in een soort grillrestaurant, dat vlak naast Het Boekenpunt in Putten gevestigd is, Tja, we konden het natuurlijk niet laten om nog even lekker tussen de boeken te snuffelen.
Kindermiddag bij Den Hertog
Afgelopen zaterdag was het kindermiddag bij Den Hertog in Houten. De uitgeverij en de boekhandel zijn daar in hetzelfde pand gevestigd. Of ik wat creatiefs wilde doen met de kinderen...
Nou, dat leek me leuk! Toen me dat gevraagd werd, had ik net in de kerk een workshop paracord-armbandjes maken gedaan en dat was bij de deelnemers erg goed in de smaak gevallen en ook bij Den Hertog leek het een leuke activiteit. En dat was het ook! Ontzettend leuk zelfs! Maar ook ontzettend druk, want er zijn meer dan 100 kinderen geweest om armbandjes te maken. Mijn koffie heb ik weggekieperd omdat hij koud geworden was (en dat gebeurt mij niet snel ;) ) en van de gevulde koek die mij gebracht werd, heb ik een hap genomen en voor de rest laten liggen. Zo druk was het! Van de rest van de activiteiten heb ik niets gezien, een aantal collega-auteurs heb ik in vogelvlucht gezien omdat ze al dan niet vergezeld door hun kinderen bij mij langs kwamen. Van de hoosregen heb ik niets gemerkt (jammer van de springkussens). Tussendoor moesten er nog een paar handtekeningen gezet worden, moest ik vertellen wie ik was (voor de fotospeurtocht), deelde ik boekenleggers uit en heb ik vooral heel veel plezier gehad. Soms moest er best even gewacht worden, maar ik heb geen gemopper gehoord en vaak hielpen ouders of kinderen die de slag al te pakken hadden andere kinderen op weg. Er werden plannen gesmeed voor paracord-kinderfeestjes, gevraagd waar ik het spul bestelde, kortom aan enthousiasme geen gebrek.
Met een doos onder mijn arm vertrok ik naar huis. In de doos zaten de nieuwe boekenleggers van Bart wordt verkeersagent (tot en met december 2014 voor de actieprijs van 4,90), een paar boekjes van Bart op Schiphol want die had ik zelf niet meer op voorraad. Verder een paar boeken om te bespreken voor de auteursvereniging Schrijvenderwijs (als secretaresse komen die boeken meestal bij mij binnen. Heel leuk, want dan kan ik ze vast inkijken/lezen). En als klap op de vuurpijl de tweede druk van Gedropt, mijn allereerste boek.
vrijdag 19 september 2014
Van katoen en nu - De stadsmusical
'Ik heb kriebels in mijn buik, daar ga ik veel van praten,' aldus Mirjam (9).
Dat was me al opgevallen :) En ik vond het niet raar, want hoe vaak krijg je de kans om mee te mogen werken aan zo'n groots project als de Stadsmusical Van katoen en nu? De musical is in het kader van 100 jaar Almelo, Almelo in zijn huidige vorm dan wel te verstaan, want Huis Almelo werd al genoemd in 1236 en de stad had in 1420 in elk geval al stadsrechten. Precies 100 jaar geleden werden Ambt Almelo en Almelo samengevoegd.
Het leuke is dat er allerlei scholen, koren, muziekverenigingen etc. etc. ingeschakeld zijn om hun medewerking te verlenen. Zo ook basisschool de Fakkel. Ze zouden drie liederen ten gehore brengen.
Om half vijf moesten de kinderen aanwezig zijn. Ze werden meegenomen voor een rondleiding ('Kijk, hier zingen jullie het eerste lied') en om vijf uur gingen de hekken voor het publiek open en konden we ons vermaken op het culturele plein. Om zes uur zongen de kinderen het 'aan-tafel-lied'. Wat zongen ze mooi! Alleen jammer voor de foto dat Mirjam op de tweede rij een beetje verstopt stond.
We volgden de kinderen naar de zaal waar het eten opgediend werd. Alle tafels waren voorzien van slaatjes (Johma natuurlijk), turks brood, wijn en water. We begonnen met een kop lekkere groentesoep, gevolgd door doperwtenstamppot (waarom heb ik dat al in geen jaren meer gemaakt???) en gehaktballetjes.
We sloten de maaltijd ook in Twentse stijl af.
De aardbeien liet ik voor wat ze waren.
Aansluitend kwamen de kinderen binnen en zongen hun tweede lied om ons mee te nemen naar de tribune. Langs allerlei typisch Almelose beelden liepen we naar onze plaats. Het was bommetje-vol!
Aan het begin van de musical zongen ze hun derde lied en mochten ze helemaal vooraan zitten om naar de musical te kijken.
Ik wist niet zo goed wat ik ervan verwachten moest, behalve dan dat het over de afgelopen honderd jaar van de geschiedenis van Almelo gaat. Maar wat zat er een humor in het stuk met een bijdehante boer en knotsgekke glasfotograaf. Aan Mirjam was het grootste gedeelte van het verhaal voorbijgegaan, maar wat had ze genoten alleen al van het kijken! Heel moe maar zeer voldaan togen we huiswaarts. En zowaar, de volgende ochtend kon ze best goed uit bed komen om op tijd weer in de schoolbanken te zitten.
Dat was me al opgevallen :) En ik vond het niet raar, want hoe vaak krijg je de kans om mee te mogen werken aan zo'n groots project als de Stadsmusical Van katoen en nu? De musical is in het kader van 100 jaar Almelo, Almelo in zijn huidige vorm dan wel te verstaan, want Huis Almelo werd al genoemd in 1236 en de stad had in 1420 in elk geval al stadsrechten. Precies 100 jaar geleden werden Ambt Almelo en Almelo samengevoegd.
Het leuke is dat er allerlei scholen, koren, muziekverenigingen etc. etc. ingeschakeld zijn om hun medewerking te verlenen. Zo ook basisschool de Fakkel. Ze zouden drie liederen ten gehore brengen.
Om half vijf moesten de kinderen aanwezig zijn. Ze werden meegenomen voor een rondleiding ('Kijk, hier zingen jullie het eerste lied') en om vijf uur gingen de hekken voor het publiek open en konden we ons vermaken op het culturele plein. Om zes uur zongen de kinderen het 'aan-tafel-lied'. Wat zongen ze mooi! Alleen jammer voor de foto dat Mirjam op de tweede rij een beetje verstopt stond.
We volgden de kinderen naar de zaal waar het eten opgediend werd. Alle tafels waren voorzien van slaatjes (Johma natuurlijk), turks brood, wijn en water. We begonnen met een kop lekkere groentesoep, gevolgd door doperwtenstamppot (waarom heb ik dat al in geen jaren meer gemaakt???) en gehaktballetjes.
We sloten de maaltijd ook in Twentse stijl af.
De aardbeien liet ik voor wat ze waren.
Aansluitend kwamen de kinderen binnen en zongen hun tweede lied om ons mee te nemen naar de tribune. Langs allerlei typisch Almelose beelden liepen we naar onze plaats. Het was bommetje-vol!
Aan het begin van de musical zongen ze hun derde lied en mochten ze helemaal vooraan zitten om naar de musical te kijken.
Ik wist niet zo goed wat ik ervan verwachten moest, behalve dan dat het over de afgelopen honderd jaar van de geschiedenis van Almelo gaat. Maar wat zat er een humor in het stuk met een bijdehante boer en knotsgekke glasfotograaf. Aan Mirjam was het grootste gedeelte van het verhaal voorbijgegaan, maar wat had ze genoten alleen al van het kijken! Heel moe maar zeer voldaan togen we huiswaarts. En zowaar, de volgende ochtend kon ze best goed uit bed komen om op tijd weer in de schoolbanken te zitten.
woensdag 10 september 2014
Bart wordt verkeersagent
Deze week is 'Bart wordt verkeersagent' verschenen.
Als Bart naar school fietst raakt hij vaak in een vervelende verkeerssituatie verzeild: stromen fietsende middelbare scholieren slaan zonder op of om te kijken af en als je in die niets ontziende colonne verzeild raakt, berg je dan maar.
Hoe ik aan het idee kom?
Ik maakte hetzelfde mee als Bart. Alleen Bart lost het veel stoerder op dan ik....
Hoe grappig is het dat net afgelopen week in het nieuws was dat kinderen na groep 8 de verkeersregels niet goed (kunnen) naleven...
'Bart wordt verkeersagent' is mijn tiende boek in vijf jaar. Een mooie mijlpaal, vind ik, die gevierd mag worden.
Als altijd zijn de prachtige illustraties verzorgd door Melanie Broekhoven.
De uitgeverij brengt de meeste kinderboeken tegelijk uit in september en van de overhandiging aan de auteurs wordt een feestje gemaakt met een lekkere high tea, waarbij we gezellig kunnen bijkletsen met onze redacteurs en met collega-auteurs.
'Bart wordt verkeersagent' is het actieboek voor de onderbouw van uitgeverij Den Hertog en kost tot en met 31 december maar 4,90. Daarna is de prijs 6,90.
Avi E4
Als Bart naar school fietst raakt hij vaak in een vervelende verkeerssituatie verzeild: stromen fietsende middelbare scholieren slaan zonder op of om te kijken af en als je in die niets ontziende colonne verzeild raakt, berg je dan maar.
Hoe ik aan het idee kom?
Ik maakte hetzelfde mee als Bart. Alleen Bart lost het veel stoerder op dan ik....
Hoe grappig is het dat net afgelopen week in het nieuws was dat kinderen na groep 8 de verkeersregels niet goed (kunnen) naleven...
'Bart wordt verkeersagent' is mijn tiende boek in vijf jaar. Een mooie mijlpaal, vind ik, die gevierd mag worden.
Als altijd zijn de prachtige illustraties verzorgd door Melanie Broekhoven.
De uitgeverij brengt de meeste kinderboeken tegelijk uit in september en van de overhandiging aan de auteurs wordt een feestje gemaakt met een lekkere high tea, waarbij we gezellig kunnen bijkletsen met onze redacteurs en met collega-auteurs.
'Bart wordt verkeersagent' is het actieboek voor de onderbouw van uitgeverij Den Hertog en kost tot en met 31 december maar 4,90. Daarna is de prijs 6,90.
Avi E4
maandag 8 september 2014
Vakantieblog
Onlangs vroeg mijn redacteur bij Zomer & Keuning waar mijn romans bij verschijnen om een blog voor op de site. Liefst in vakantiesferen.
Of het gelukt is? Lees maar.
Of het gelukt is? Lees maar.
vrijdag 29 augustus 2014
Hoe duur is die lantarenpaal, mevrouw?
Misschien heb je ze wel eens gezien: van die snuiters die foto's maken van lantarenpalen, prullenbakken of achterkanten van verkeersborden... Rare mensen, denk je dan.
Nou ja, dat is misschien wel zo, maar wat ze daar doen is eigenlijk heel leuk. Ze maken namelijk geen foto's, ze spelen Munzee.
Munzee is, net als geocaching, een op GPS gebaseerde zoektocht. Alleen zoek je nu niet naar verborgen doosjes, maar naar her en der opgeplakte stickers met QR code. Je hebt er een mobiele telefoon, bij voorkeur met databundel, voor nodig. Op http://www.munzee.com maak je gratis een account aan en op je telefoon installeer je de Munzee-app. Op het tabje 'kaart' zie je waar de munzees zich bevinden, klik ze aan en vaak zie je dan een extra aanwijzing staan. Lantarenpaal 003 of blauwe prullenbak o.i.d. Trek je schoenen aan en ga er op uit. Happy scanning!
Voor elke munzee die je scant, krijg je punten. Bij voldoende punten ga je level up. Ook kun je badges verdienen. Welke badges je verdiend hebt, kun je zien in je account. Je krijgt er bijvoorbeeld een als je level tien haalt of als je minstens vijf verschillende icoontjes hebt verzameld.
Er zijn namelijk verschillende soorten munzees. Gewone munzees worden weergegeven met groene icoontjes, mystery munzees zijn blauw met een vraagteken enz. Bij elk soort munzee behoort een bepaald puntenaantal. Scan je een gewone munzee dan krijgt de scanner vijf punten voor deze capture, degene van wie de munzee is, krijgt er drie. Scan je een mystery dan krijg je random tussen de vijf en vijftig punten.
Een apart soort munzee is de virtuele munzee. Die kun je in een straal van 300ft (90 meter) scannen. Ook hier zijn gewone virtuele munzees en mystery virtuele munzees. De puntenverdeling is gelijk aan die van de niet-virtuele variant. Het leuke van deze munzees is, is dat je ze bijvoorbeeld vanuit de trein kunt cappen of dat je ze overal ter wereld kunt plaatsen zonder er fysiek heen te reizen. Zo liggen er virtuele munzees van mij in bijvoorbeeld New York, Rome en Londen. Ook worden er hele clusters van virtuele munzees aangelegd. Hier kun je dus in korte tijd veel punten scoren. Leuke voorbeelden daarvan zijn te vinden in Amsterdam. Je kunt een virtuele munzee een kleur meegeven en dat nodigt natuurlijk uit tot het leggen van figuren. Tussen het Centraal Station en de Dam is de Nederlandse vlag neergelegd en in het Rembrandtpark wordt nu een molen gelegd.
Gewone munzees kun je zelf printen (lamineren, dubbelzijdig plakband etc. om ze weersbestendig te kunnen plaatsen) of bestellen in de store of waar ik het altijd doe bij www.munzeeshop.eu. Je krijgt dan velletjes met stickers thuisgestuurd. Je plakt er een waar je wilt (niet binnen een afstand van vijfenveertig meter van een eigen munzee of vijftien meter van een andere munzee), scant hem en hup, daar staat jouw munzee op de kaart. In de app of thuis op de computer kun je de positie corrigeren als dat nodig is, de munzee een naam geven en indien gewenst een hint geven.
In het begin vond ik het gewoon leuk om munzees te scannen en als ik ergens geweest was een sticker achter te laten, tot ik begin juli gevraagd werd om in een clan mee te doen. Ik had die term al wel eens voorbij zien komen, maar wat het precies was...
Het blijkt een groep van tien personen te zijn die elke maand weer proberen opdrachten te halen. Deze opdrachten zijn verdeeld in verschillende levels en bij elk behaald level krijg je iets, virtuele munzees bijvoorbeeld. Deze levels moeten door alle leden van de clan behaald worden, dus dat is best een uitdaging, want zeker het hoogste level haal niet zomaar. Leuk om te doen en ik snapte eindelijk waarom op sommige plaatsen op vrijwel elke lantarenpaal een munzee zit.
Zo kan het gebeuren dat een jongetje geïnteresseerd aan je vraagt: 'Hoe duur is die lantarenpaal, mevrouw?'
Nou ja, dat is misschien wel zo, maar wat ze daar doen is eigenlijk heel leuk. Ze maken namelijk geen foto's, ze spelen Munzee.
Munzee is, net als geocaching, een op GPS gebaseerde zoektocht. Alleen zoek je nu niet naar verborgen doosjes, maar naar her en der opgeplakte stickers met QR code. Je hebt er een mobiele telefoon, bij voorkeur met databundel, voor nodig. Op http://www.munzee.com maak je gratis een account aan en op je telefoon installeer je de Munzee-app. Op het tabje 'kaart' zie je waar de munzees zich bevinden, klik ze aan en vaak zie je dan een extra aanwijzing staan. Lantarenpaal 003 of blauwe prullenbak o.i.d. Trek je schoenen aan en ga er op uit. Happy scanning!
Voor elke munzee die je scant, krijg je punten. Bij voldoende punten ga je level up. Ook kun je badges verdienen. Welke badges je verdiend hebt, kun je zien in je account. Je krijgt er bijvoorbeeld een als je level tien haalt of als je minstens vijf verschillende icoontjes hebt verzameld.
Er zijn namelijk verschillende soorten munzees. Gewone munzees worden weergegeven met groene icoontjes, mystery munzees zijn blauw met een vraagteken enz. Bij elk soort munzee behoort een bepaald puntenaantal. Scan je een gewone munzee dan krijgt de scanner vijf punten voor deze capture, degene van wie de munzee is, krijgt er drie. Scan je een mystery dan krijg je random tussen de vijf en vijftig punten.
Een apart soort munzee is de virtuele munzee. Die kun je in een straal van 300ft (90 meter) scannen. Ook hier zijn gewone virtuele munzees en mystery virtuele munzees. De puntenverdeling is gelijk aan die van de niet-virtuele variant. Het leuke van deze munzees is, is dat je ze bijvoorbeeld vanuit de trein kunt cappen of dat je ze overal ter wereld kunt plaatsen zonder er fysiek heen te reizen. Zo liggen er virtuele munzees van mij in bijvoorbeeld New York, Rome en Londen. Ook worden er hele clusters van virtuele munzees aangelegd. Hier kun je dus in korte tijd veel punten scoren. Leuke voorbeelden daarvan zijn te vinden in Amsterdam. Je kunt een virtuele munzee een kleur meegeven en dat nodigt natuurlijk uit tot het leggen van figuren. Tussen het Centraal Station en de Dam is de Nederlandse vlag neergelegd en in het Rembrandtpark wordt nu een molen gelegd.
Hier zit ook een munzee van mij in. Ongeveer in het midden,
te herkennen aan het poppetje dat erin zit. Zie je hem?
Gewone munzees kun je zelf printen (lamineren, dubbelzijdig plakband etc. om ze weersbestendig te kunnen plaatsen) of bestellen in de store of waar ik het altijd doe bij www.munzeeshop.eu. Je krijgt dan velletjes met stickers thuisgestuurd. Je plakt er een waar je wilt (niet binnen een afstand van vijfenveertig meter van een eigen munzee of vijftien meter van een andere munzee), scant hem en hup, daar staat jouw munzee op de kaart. In de app of thuis op de computer kun je de positie corrigeren als dat nodig is, de munzee een naam geven en indien gewenst een hint geven.
In het begin vond ik het gewoon leuk om munzees te scannen en als ik ergens geweest was een sticker achter te laten, tot ik begin juli gevraagd werd om in een clan mee te doen. Ik had die term al wel eens voorbij zien komen, maar wat het precies was...
Het blijkt een groep van tien personen te zijn die elke maand weer proberen opdrachten te halen. Deze opdrachten zijn verdeeld in verschillende levels en bij elk behaald level krijg je iets, virtuele munzees bijvoorbeeld. Deze levels moeten door alle leden van de clan behaald worden, dus dat is best een uitdaging, want zeker het hoogste level haal niet zomaar. Leuk om te doen en ik snapte eindelijk waarom op sommige plaatsen op vrijwel elke lantarenpaal een munzee zit.
Zo kan het gebeuren dat een jongetje geïnteresseerd aan je vraagt: 'Hoe duur is die lantarenpaal, mevrouw?'
Die zit hoog!
donderdag 21 augustus 2014
NEMO
Onlangs zijn Mirjam en ik, met gebruikmaking van onze Museumkaart, naar NEMO in Amsterdam geweest. (Bij mooi weer zouden we de stoomtram van Hoorn naar Enkhuizen doen). Vijftien euro per persoon entree... Als je een paar van zulke musea doet, dan heb je je museumkaart er razendsnel uit. Hetzelfde geldt trouwens voor het WeekendVrij-abonnement van de NS als je vooral in het weekend (vanaf vrijdagavond 18.30 uur!) regelmatig met de trein gaat. Voor kinderen tot en met elf jaar krijg je er gratis een KidsVrij-abonnement bij. (Actietarief tot eind 2014 is 29 euro per maand).
We waren eerder startklaar dan gepland, dus we namen een trein eerder. We moesten nu overstappen, maar dat is niet erg. Vanaf Amsterdam Centraal ben je met een paar minuten lopen bij NEMO.
We waren er allebei nog nooit geweest.
Wat was er veel te doen! Het was net een grote speeltuin met allemaal activiteiten die kinderen enorm aanspreken en die tegelijkertijd allerlei natuurkundige principes op een beknopte, begrijpelijke manier duidelijk maakten.
Waar Mirjam -natuurlijk- meteen op af stoof was het bellen blazen. Ik geloof dat er geen kind is dat daar bij weg kan blijven.
De voorstelling Kettingreactie viel ons nogal tegen omdat je er maar weinig plaatsen zijn vanwaar je alles kunt volgen en er ging veel mis, maar het idee erachter was leuk en herinnerde me aan mijn oudste kinderen die vroeger zoveel met dominostenen gespeeld hebben en van alles in hun baan konden gebruiken.
In het KinderLab konden proefjes gedaan worden. Dat was slim geregeld en dat werkte prettig. Je kunt uit verschillende proeven kiezen en als je nog een proef wilt doen, dan moet je weer achteraan aansluiten. De lengte van de rij viel erg mee, met een paar minuten waren we steeds aan de beurt.
In de loop van de middag werd het behoorlijk druk en waren sommige dingen niet zo goed meer te doen, voornamelijk door voordringende kinderen of kinderen die langslopend toch gauw jouw bezigheden denken te moeten verstoren. (Geen ouder die zijn/haar kind terechtwees. Tja, soms doe ik het dan maar. Een boze blik en een waarschuwend opgestoken vinger doen soms wonderen :) )
Al met al is NEMO een superleuk museum. De drukte waar ik altijd zoveel over hoorde viel me eigenlijk erg mee.
Voor onze Museumkaart verloopt, brengen we misschien nog wel een bezoekje aan NEMO.
Via het schuin aflopende dakterras op de vijfde verdieping liepen we in een stralend zonnetje helemaal naar beneden het museum uit, waarbij we een blik konden werpen op het Scheepvaartmuseum dat ook nog op ons to-do-lijstje staat.
We liepen nog even het centrum in en daarna namen tegen zessen de trein naar huis. Op Amersfoort hadden we voldoende overstaptijd om een patatje te halen die we in de trein opgesmikkeld hebben.
We waren eerder startklaar dan gepland, dus we namen een trein eerder. We moesten nu overstappen, maar dat is niet erg. Vanaf Amsterdam Centraal ben je met een paar minuten lopen bij NEMO.
We waren er allebei nog nooit geweest.
Wat was er veel te doen! Het was net een grote speeltuin met allemaal activiteiten die kinderen enorm aanspreken en die tegelijkertijd allerlei natuurkundige principes op een beknopte, begrijpelijke manier duidelijk maakten.
Waar Mirjam -natuurlijk- meteen op af stoof was het bellen blazen. Ik geloof dat er geen kind is dat daar bij weg kan blijven.
De voorstelling Kettingreactie viel ons nogal tegen omdat je er maar weinig plaatsen zijn vanwaar je alles kunt volgen en er ging veel mis, maar het idee erachter was leuk en herinnerde me aan mijn oudste kinderen die vroeger zoveel met dominostenen gespeeld hebben en van alles in hun baan konden gebruiken.
In het KinderLab konden proefjes gedaan worden. Dat was slim geregeld en dat werkte prettig. Je kunt uit verschillende proeven kiezen en als je nog een proef wilt doen, dan moet je weer achteraan aansluiten. De lengte van de rij viel erg mee, met een paar minuten waren we steeds aan de beurt.
In de loop van de middag werd het behoorlijk druk en waren sommige dingen niet zo goed meer te doen, voornamelijk door voordringende kinderen of kinderen die langslopend toch gauw jouw bezigheden denken te moeten verstoren. (Geen ouder die zijn/haar kind terechtwees. Tja, soms doe ik het dan maar. Een boze blik en een waarschuwend opgestoken vinger doen soms wonderen :) )
Al met al is NEMO een superleuk museum. De drukte waar ik altijd zoveel over hoorde viel me eigenlijk erg mee.
Voor onze Museumkaart verloopt, brengen we misschien nog wel een bezoekje aan NEMO.
Via het schuin aflopende dakterras op de vijfde verdieping liepen we in een stralend zonnetje helemaal naar beneden het museum uit, waarbij we een blik konden werpen op het Scheepvaartmuseum dat ook nog op ons to-do-lijstje staat.
We liepen nog even het centrum in en daarna namen tegen zessen de trein naar huis. Op Amersfoort hadden we voldoende overstaptijd om een patatje te halen die we in de trein opgesmikkeld hebben.
woensdag 20 augustus 2014
Creatieve oplossing voor de schouw
Voor ik verder ga over de schouw eerst een grappig voorvalletje in verband met mijn e-reader (zie vorig blog).
Na een aantal e-books gelezen te hebben, was nu een 'echt' boek aan de beurt en ik wilde heerlijk in bed nog een poos lezen. Dus ik kruip lekker onder de dekens, doe het licht uit en sla mijn boek open... Ha, dat gaat dus niet! Was ik even snel aan de achtergrondverlichting gewend geraakt!
Nu dus de schouw.
Dat was een leeg, kaal, lelijk gat, wat al wel een eind opgeleukt werd door het aquarium, maar mooi dat was het zeker nog niet!
Ik had me voorgenomen in de zomervakantie de schouw aan te pakken. Iets met met plakplastic afgewerkte schotten zat in mijn hoofd en 'iets waar het aquarium op kan staan'. Lekker vaag, hè?
Min of meer toevallig stuitte ik op een Ikea-kastje dat vrijwel exact de hoogte en breedte van de schouw had. Er hoorden twee legplanken bij maar door het aquarium zou ik er maar een kwijt kunnen. Dus togen Mirjam en ik op een maandagochtend met de bus naar Ikea, waar we (natuurlijk) eerst ontbeten en vervolgens het kastje ophaalden.
Mijn handen kriebelden om het pakket in elkaar te zetten, maar dat moest nog even wachten, want Mirjam moest naar de oogarts om haar ogen te laten opmeten. Vier maanden hadden we op de afspraak moeten wachten en Mirjams bril was echt aan vervanging toe. Het bleek dat de sterkte niet veranderd was en dat het toch niet nodig was om te druppelen, daarom gingen we gelijk door naar de stad om een bril uit te zoeken. Het duurde even voor DE bril gevonden was, maar dat is logisch. Als je drie jaar lang dezelfde bril hebt gedragen, is het echt even wennen iets anders op je neusje te zien. Het zoeken werd beloond met een mooie bril, die heerlijk zit en nog goed betaalbaar was ook. (Trouwens het brillen passen was ook al een heel gezellig feestje :) )
Tegen etenstijd waren we thuis.
Daarna stortte ik me op het kastje. Hoe zou het staan? En zou ik het mooi kunnen oplossen met die snoeren achter het aquarium? Dat laatste was even een gepuzzel, ook al omdat het snoer van de stekkerdoos die erachter lag door een gat in de zijmuur van de schouw gaat en het betreffende snoer heel erg kort is. Ik besloot de achterwand er simpelweg los achter te zetten. Gaten erin zagen kan altijd nog... Onder de pootjes plakte ik krasbeschermers zodat het kastje makkelijk naar voren getrokken zou kunnen worden, wat vanwege het aquarium best wel eens nodig zal zijn. Om dezelfde reden rust het bovenblad wel in de pinnen, maar heb ik die niet vastgezet, zodat het blad er zo afgetild kan worden. Natuurlijk is het kastje hierdoor iets wiebelig evenals door het ontbreken van de achterplaat en het gebruik van slechts een plank, maar dat is in deze situatie geen probleem.
Kijk, dat is al een heel ander gezicht. Ik ben er blij mee!
Na een aantal e-books gelezen te hebben, was nu een 'echt' boek aan de beurt en ik wilde heerlijk in bed nog een poos lezen. Dus ik kruip lekker onder de dekens, doe het licht uit en sla mijn boek open... Ha, dat gaat dus niet! Was ik even snel aan de achtergrondverlichting gewend geraakt!
Nu dus de schouw.
Dat was een leeg, kaal, lelijk gat, wat al wel een eind opgeleukt werd door het aquarium, maar mooi dat was het zeker nog niet!
Min of meer toevallig stuitte ik op een Ikea-kastje dat vrijwel exact de hoogte en breedte van de schouw had. Er hoorden twee legplanken bij maar door het aquarium zou ik er maar een kwijt kunnen. Dus togen Mirjam en ik op een maandagochtend met de bus naar Ikea, waar we (natuurlijk) eerst ontbeten en vervolgens het kastje ophaalden.
Mijn handen kriebelden om het pakket in elkaar te zetten, maar dat moest nog even wachten, want Mirjam moest naar de oogarts om haar ogen te laten opmeten. Vier maanden hadden we op de afspraak moeten wachten en Mirjams bril was echt aan vervanging toe. Het bleek dat de sterkte niet veranderd was en dat het toch niet nodig was om te druppelen, daarom gingen we gelijk door naar de stad om een bril uit te zoeken. Het duurde even voor DE bril gevonden was, maar dat is logisch. Als je drie jaar lang dezelfde bril hebt gedragen, is het echt even wennen iets anders op je neusje te zien. Het zoeken werd beloond met een mooie bril, die heerlijk zit en nog goed betaalbaar was ook. (Trouwens het brillen passen was ook al een heel gezellig feestje :) )
Tegen etenstijd waren we thuis.
Daarna stortte ik me op het kastje. Hoe zou het staan? En zou ik het mooi kunnen oplossen met die snoeren achter het aquarium? Dat laatste was even een gepuzzel, ook al omdat het snoer van de stekkerdoos die erachter lag door een gat in de zijmuur van de schouw gaat en het betreffende snoer heel erg kort is. Ik besloot de achterwand er simpelweg los achter te zetten. Gaten erin zagen kan altijd nog... Onder de pootjes plakte ik krasbeschermers zodat het kastje makkelijk naar voren getrokken zou kunnen worden, wat vanwege het aquarium best wel eens nodig zal zijn. Om dezelfde reden rust het bovenblad wel in de pinnen, maar heb ik die niet vastgezet, zodat het blad er zo afgetild kan worden. Natuurlijk is het kastje hierdoor iets wiebelig evenals door het ontbreken van de achterplaat en het gebruik van slechts een plank, maar dat is in deze situatie geen probleem.
Kijk, dat is al een heel ander gezicht. Ik ben er blij mee!
dinsdag 12 augustus 2014
Koop van het jaar
Nog geen jaar geleden ben ik verhuisd en natuurlijk schaf je je in die periode, al dan niet tweedehands, meer aan dan anders. Ook in de periode erna blijven er zaken die alsnog aangeschaft moeten worden.
Wat te denken van een tochtafsluiter (zo'n haren-ding) voor de brievenbus of een drempel plus tochtstrip voor onder de keukendeur? Deze zaken schafte ik mij gisteren aan. De tochtafsluiter heb ik al bevestigd nadat ik de restanten van de vorige bewoner verwijderd had. De drempel en de tochtstrip liggen op zolder want het ding moet op maat gezaagd en geverfd/afgelakt worden. Mirjam wilde graag de drempel schilderen, roze met letters en/of dieren... Daar denk ik nog even over na :)
Hoewel dit hele nuttige aankopen zijn (wat zal het een hoop tocht over de vloer schelen in de winter!), is het toch niet wat ik bedoel.
Mijn aanschaf van het jaar is ook voor mij een verrassing. In die zin dat het ding mij zo enorm goed bevalt, veel beter dan ik had kunnen denken. En nee, hoewel ik ook daar erg blij mee ben, het is niet mijn nieuwe mobiel, die ik kocht toen mijn oude, trouwe mobieltje niet langer dan een uur zonder voeding kon...
Het is een e-reader!
Ik houd erg van lezen en fysieke boeken (niet zo gek voor een schrijver :) ) en zie graag een welgevulde boekenkast. Maar toch...
Je kunt heel veel boeken meenemen zonder te sjouwen, wat onderweg en zeker op vakantie ronduit ideaal is. Verder is het nu eenmaal zo dat het papieren boek heus niet van het een op het ander verdwenen is, maar er zijn wel steeds meer e-books beschikbaar, ook - en dat gaf voor mij de doorslag - via de bibliotheek.
Om niet onbekookt te werk te gaan, heb ik eerst een paar weken e-books gelezen op mijn mobiel, voornamelijk als ik met de trein reisde. De batterij raakte wel snel leeg, maar toch beviel het mij wel goed, dus ik oriënteerde me op e-readers. Ik kende eigenlijk maar een merk, al kwam ik erachter dat er veel meer merken e-readers bestaan, ik kwam toch bij dat merk uit vanwege de goede recensies en de optie van achtergrondverlichting waardoor je ook in het donker kunt lezen. Ook het formaat sprak me aan. Groter dan een mobieltje, maar ook weer niet te groot. Vlak voor ik op vakantie ging, kocht ik er een en bestelde een sleepcover op internet (door dit cover gaat de reader automatisch in slaapstand bij sluiten en bij openen gaat hij weer aan). Ik bofte want de e-reader was nog in de reclame ook.
Voor het lenen van e-books via de bibliotheek moet er een apart account aangemaakt worden, dus dat deed ik en vanuit mijn luie stoel leende ik een digitale stapel boeken.
Twee weken ben ik op vakantie geweest en ik heb heel veel gelezen. Altijd stopte ik het ding in mijn (hand)tas, behalve als ik naar het zwembad ging, dan nam ik veiligheidshalve een pocket mee. Zelfs met hoes weegt de e-reader nog geen 300 gram en is hij kleiner dan een pocketboekje. Zodra je de hoes open doet, verschijnt de bladzij waar je gebleven bent. Via het touchscreen ga je ook makkelijk terug naar de startpagina, vanwaar je simpel een volgend boek 'openslaat'. Lekker lang op het balkon zitten lezen was geen probleem vanwege de achtergrondverlichting en in bed lezen met het licht uit, bevalt me eveneens prima. Desondanks hoeft de e-reader maar eens in de zoveel weken opgeladen te worden. Geen moment heb ik een papieren boek gemist.
Kortom: ik ben om!
(Al wil het beslist niet zeggen dat ik het papieren boek afgezworen heb.)
Wat te denken van een tochtafsluiter (zo'n haren-ding) voor de brievenbus of een drempel plus tochtstrip voor onder de keukendeur? Deze zaken schafte ik mij gisteren aan. De tochtafsluiter heb ik al bevestigd nadat ik de restanten van de vorige bewoner verwijderd had. De drempel en de tochtstrip liggen op zolder want het ding moet op maat gezaagd en geverfd/afgelakt worden. Mirjam wilde graag de drempel schilderen, roze met letters en/of dieren... Daar denk ik nog even over na :)
Hoewel dit hele nuttige aankopen zijn (wat zal het een hoop tocht over de vloer schelen in de winter!), is het toch niet wat ik bedoel.
Mijn aanschaf van het jaar is ook voor mij een verrassing. In die zin dat het ding mij zo enorm goed bevalt, veel beter dan ik had kunnen denken. En nee, hoewel ik ook daar erg blij mee ben, het is niet mijn nieuwe mobiel, die ik kocht toen mijn oude, trouwe mobieltje niet langer dan een uur zonder voeding kon...
Het is een e-reader!
Ik houd erg van lezen en fysieke boeken (niet zo gek voor een schrijver :) ) en zie graag een welgevulde boekenkast. Maar toch...
Je kunt heel veel boeken meenemen zonder te sjouwen, wat onderweg en zeker op vakantie ronduit ideaal is. Verder is het nu eenmaal zo dat het papieren boek heus niet van het een op het ander verdwenen is, maar er zijn wel steeds meer e-books beschikbaar, ook - en dat gaf voor mij de doorslag - via de bibliotheek.
Om niet onbekookt te werk te gaan, heb ik eerst een paar weken e-books gelezen op mijn mobiel, voornamelijk als ik met de trein reisde. De batterij raakte wel snel leeg, maar toch beviel het mij wel goed, dus ik oriënteerde me op e-readers. Ik kende eigenlijk maar een merk, al kwam ik erachter dat er veel meer merken e-readers bestaan, ik kwam toch bij dat merk uit vanwege de goede recensies en de optie van achtergrondverlichting waardoor je ook in het donker kunt lezen. Ook het formaat sprak me aan. Groter dan een mobieltje, maar ook weer niet te groot. Vlak voor ik op vakantie ging, kocht ik er een en bestelde een sleepcover op internet (door dit cover gaat de reader automatisch in slaapstand bij sluiten en bij openen gaat hij weer aan). Ik bofte want de e-reader was nog in de reclame ook.
Voor het lenen van e-books via de bibliotheek moet er een apart account aangemaakt worden, dus dat deed ik en vanuit mijn luie stoel leende ik een digitale stapel boeken.
Twee weken ben ik op vakantie geweest en ik heb heel veel gelezen. Altijd stopte ik het ding in mijn (hand)tas, behalve als ik naar het zwembad ging, dan nam ik veiligheidshalve een pocket mee. Zelfs met hoes weegt de e-reader nog geen 300 gram en is hij kleiner dan een pocketboekje. Zodra je de hoes open doet, verschijnt de bladzij waar je gebleven bent. Via het touchscreen ga je ook makkelijk terug naar de startpagina, vanwaar je simpel een volgend boek 'openslaat'. Lekker lang op het balkon zitten lezen was geen probleem vanwege de achtergrondverlichting en in bed lezen met het licht uit, bevalt me eveneens prima. Desondanks hoeft de e-reader maar eens in de zoveel weken opgeladen te worden. Geen moment heb ik een papieren boek gemist.
Kortom: ik ben om!
(Al wil het beslist niet zeggen dat ik het papieren boek afgezworen heb.)
donderdag 7 augustus 2014
De aanhouder wint...
Vanochtend besloot ik eindelijk eens het fietsstoeltje van mijn fiets te halen. De jongste is bijna 9 en zit (uiteraard) nog maar zelden achterop. De reden waarom het stoeltje er nog steeds op zat, is dat ik er zo lekker veel boodschappen in kan opstapelen. (Daar moet ik nog een oplossing voor bedenken).
De fietstassen had ik er zo af en toen begon het gedoe...
Tjonge jonge, voor elk dingetje was er een andere schroevendraaier of sleutel nodig. Heel handig!
Het stoeltje zelf was er vrij snel vanaf, maar toen de verlengde bagagedrager en buggydrager nog... Alles was zo ontzettend vastgeroest! Niet gek natuurlijk na meer dan 11 jaar trouwe dienst door weer en wind.
Gelukkig had ik WD40 staan voor het geval 'je kunt nooit weten' aanbrak. Flink insprayen, geduld, nog maar eens sprayen. Van de wachttijd maakte ik gebruik om een houder voor mijn mobieltje op het stuur te bevestigen. Handig (lijkt me) met geocachen. Wrikken, draaien, en ja hoor, uiteindelijk was de verlengde bagagedrager er ook af.
Nu hoefden er nog maar twee moeren los...
Kijk, dit waren de hardnekkige boosdoeners.
De bout bleef meedraaien met de moer en dat schiet natuurlijk geen moer op. Zo goed mogelijk klemde ik de bout vast en probeerde de moer los te draaien. Maar wat ik ook deed, het lukte niet.
Overbodig te zeggen dat ik me in allerlei bochten moest wringen om goed bij de moer te kunnen.
Terwijl de zoveelste ronde WD40 introk, googelde ik op 'vastgeroeste moer, bout draait mee'.
Allerlei tips kwamen voorbij. Coca Cola, verhitten, afzagen etc. De meest simpele en uitvoerbare tip was met een hamer eens flink (maar voorzichtig) op de moer en bout te tikken. Ik bracht deze tip ten uitvoer met de zwaarste moersleutel die ik had liggen, omdat ik geen zin had alweer naar de zolder te gaan om daar de hamer te halen. En zowaar! Heel langzaam kwam de moer los. Met de tang moest ik wel de bout tegenhouden, wat niet altijd makkelijk was, maar het werkte! Winding voor winding doorliep de moer het schroefdraad tot hij eindelijk op de grond plofte. Jippie!
Nog blijer was ik toen ik zag dat de buggydrager er nu zo vanaf getild kon worden.
Met een oud doekje en een emmer sop heb ik de fiets lekker schoongemaakt. Daarna sneed ik met een Stanleymes de gleuven in de fietstas open waar de snelbinders doorheen gehaald konden worden. Door het stoeltje heb ik die nooit kunnen gebruiken, maar nu kan het wel.
Nu maar hopen dat ik mijn fiets nog terug kan vinden bij de winkels...
De fietstassen had ik er zo af en toen begon het gedoe...
Tjonge jonge, voor elk dingetje was er een andere schroevendraaier of sleutel nodig. Heel handig!
Het stoeltje zelf was er vrij snel vanaf, maar toen de verlengde bagagedrager en buggydrager nog... Alles was zo ontzettend vastgeroest! Niet gek natuurlijk na meer dan 11 jaar trouwe dienst door weer en wind.
Gelukkig had ik WD40 staan voor het geval 'je kunt nooit weten' aanbrak. Flink insprayen, geduld, nog maar eens sprayen. Van de wachttijd maakte ik gebruik om een houder voor mijn mobieltje op het stuur te bevestigen. Handig (lijkt me) met geocachen. Wrikken, draaien, en ja hoor, uiteindelijk was de verlengde bagagedrager er ook af.
Nu hoefden er nog maar twee moeren los...
Kijk, dit waren de hardnekkige boosdoeners.
De bout bleef meedraaien met de moer en dat schiet natuurlijk geen moer op. Zo goed mogelijk klemde ik de bout vast en probeerde de moer los te draaien. Maar wat ik ook deed, het lukte niet.
Overbodig te zeggen dat ik me in allerlei bochten moest wringen om goed bij de moer te kunnen.
Terwijl de zoveelste ronde WD40 introk, googelde ik op 'vastgeroeste moer, bout draait mee'.
Allerlei tips kwamen voorbij. Coca Cola, verhitten, afzagen etc. De meest simpele en uitvoerbare tip was met een hamer eens flink (maar voorzichtig) op de moer en bout te tikken. Ik bracht deze tip ten uitvoer met de zwaarste moersleutel die ik had liggen, omdat ik geen zin had alweer naar de zolder te gaan om daar de hamer te halen. En zowaar! Heel langzaam kwam de moer los. Met de tang moest ik wel de bout tegenhouden, wat niet altijd makkelijk was, maar het werkte! Winding voor winding doorliep de moer het schroefdraad tot hij eindelijk op de grond plofte. Jippie!
Nog blijer was ik toen ik zag dat de buggydrager er nu zo vanaf getild kon worden.
Met een oud doekje en een emmer sop heb ik de fiets lekker schoongemaakt. Daarna sneed ik met een Stanleymes de gleuven in de fietstas open waar de snelbinders doorheen gehaald konden worden. Door het stoeltje heb ik die nooit kunnen gebruiken, maar nu kan het wel.
Nu maar hopen dat ik mijn fiets nog terug kan vinden bij de winkels...
dinsdag 8 juli 2014
Flessen verven met decoverf van Action - Update
Vorige week is mijn nieuwe roman naar de uitgever gegaan. Heerlijk, precies voor de vakantie! En gelijk heb ik maar een ideetje uitgeprobeerd dat ik al zo vaak op internet voorbij heb zien komen en waarvoor ik al weken mijn glas niet naar de glasbak bracht...
Bij Action haalde ik een flesje deco home hobbyverf in de kleur mauve. Dit is een verf op waterbasis. Het kan vast ook met andere verfsoorten en -merken. Gewoon proberen, zou ik zeggen. Misschien heb je nog een restant over van de verf die je in de ruimte gebruikt hebt waar je de flessen neer wilt zetten?
Ik zorgde ervoor dat de flessen schoon waren (en dus ook niet meer naar wijn roken) en dat de etiketten er helemaal af waren, daarna kneep ik wat verf in de fles en wel zo dat ik verdeeld over de ronding van de fles vier strepen verf had. Je hebt niet veel verf nodig, doseer daarom met mate. Iets erbij doen kan altijd nog. Daarna was het een kwestie van draaien en kloppen tegen de fles tot alles bedekt was. De fles zette ik op zijn kop in het lage potje om uit te druipen. Veel was het niet. Daarna verfde ik nog een fles. Daar deed ik teveel verf in in een onoplettend moment. Ook die liet ik in het potje uitdruipen. Daar bleek zoveel verf in te zitten dat ik het potje ook nog verven kon (al zitten daar wel een paar lichte plekken in). Het verfflesje is nog voor ruim 2/3 vol.
Nu waren de flessen op internet allemaal opgepimpt met touw, (houten) hangers, lint en/of kant. Dat had ik me eigenlijk ook voor ogen, maar ik geloof dat ik de flessen zo veel mooier vind. Ik laat ze dus zo. Voorlopig in elk geval.... Wel haal ik er nog een flesje in de kleur clay (grijzig) bij, dat maakt een leuke combi in mijn interieur. Er staat al een emmer met flessen en potjes in de week om de etiketten te verwijderen...
Update: Toen ik terug kwam van vakantie was de helft van de verf naar de bodem van de flessen gedropen. Zo jammer!
Navraag leerde dat dit vaker gebeurt en waarschijnlijk heeft het te maken met de hoge luchtvochtigheid. Ik ga zeker een nieuwe poging wagen als de luchtvochtigheid lager is. Misschien pas als de verwarming weer aanstaat. Ik houd jullie op de hoogte.
Bij Action haalde ik een flesje deco home hobbyverf in de kleur mauve. Dit is een verf op waterbasis. Het kan vast ook met andere verfsoorten en -merken. Gewoon proberen, zou ik zeggen. Misschien heb je nog een restant over van de verf die je in de ruimte gebruikt hebt waar je de flessen neer wilt zetten?
Ik zorgde ervoor dat de flessen schoon waren (en dus ook niet meer naar wijn roken) en dat de etiketten er helemaal af waren, daarna kneep ik wat verf in de fles en wel zo dat ik verdeeld over de ronding van de fles vier strepen verf had. Je hebt niet veel verf nodig, doseer daarom met mate. Iets erbij doen kan altijd nog. Daarna was het een kwestie van draaien en kloppen tegen de fles tot alles bedekt was. De fles zette ik op zijn kop in het lage potje om uit te druipen. Veel was het niet. Daarna verfde ik nog een fles. Daar deed ik teveel verf in in een onoplettend moment. Ook die liet ik in het potje uitdruipen. Daar bleek zoveel verf in te zitten dat ik het potje ook nog verven kon (al zitten daar wel een paar lichte plekken in). Het verfflesje is nog voor ruim 2/3 vol.
Nu waren de flessen op internet allemaal opgepimpt met touw, (houten) hangers, lint en/of kant. Dat had ik me eigenlijk ook voor ogen, maar ik geloof dat ik de flessen zo veel mooier vind. Ik laat ze dus zo. Voorlopig in elk geval.... Wel haal ik er nog een flesje in de kleur clay (grijzig) bij, dat maakt een leuke combi in mijn interieur. Er staat al een emmer met flessen en potjes in de week om de etiketten te verwijderen...
Update: Toen ik terug kwam van vakantie was de helft van de verf naar de bodem van de flessen gedropen. Zo jammer!
Navraag leerde dat dit vaker gebeurt en waarschijnlijk heeft het te maken met de hoge luchtvochtigheid. Ik ga zeker een nieuwe poging wagen als de luchtvochtigheid lager is. Misschien pas als de verwarming weer aanstaat. Ik houd jullie op de hoogte.
zondag 29 juni 2014
Survivalbandjes knopen met paracord
Zoals beloofd plaats ik vandaag een stapsgewijze beschrijving om survivalbandjes te knopen van paracord. In een bandje voor volwassenen gaat ongeveer twee meter (eerder iets meer dan iets minder, natuurlijk ook afhankelijk van de polsomvang).
Een knooptechniek die veel gebruikt wordt is de Cobra Knot, ook wel bekend als de Cobra Weave. In het Nederlands heet dit de weitasknoop.
De volgende foto's laten de knooptechniek zien. Voor de duidelijkheid met vier verschillende kleuren koord. Straks laat ik zien hoe je gespen (buckles) aan het bandje kan maken.
Werkwijze:
Leg de draden netjes naast elkaar. De buitenste draden (de blauwe en oranje) zijn de werkdraden, de witte en rode draden zijn de leidraden.
Kruis de oranje draad over de rode en witte draad en onder de blauwe draad.
Kruis de blauwe draad over de oranje en onder de witte en rode draad. Er ontstaat nu een soort knoop.
Trek de oranje en blauw draad aan, zodanig dat de knoop zo ver mogelijk bovenaan zit.
Doe dan precies het hetzelfde maar dan vanaf de andere kant. Oranje gaat dus weer over wit en rood heen en onder blauwe door. Blauw gaat onder rood en wit door en over oranje.
Ook deze knoop weer aantrekken.
De vorige twee stappen herhalen tot de gewenste lengte is bereikt (dus nu vanaf rechts knopen en daarna vanaf links, dan weer vanaf rechts, dan links enz.)
Nu kennen we de knooptechniek, dus laten we er een survivalbandje mee maken. Een echt survivalbandje is uit één koord geknoopt. Dat levert namelijk het meest effectieve stuk koord op.
Voor een bandje van 20 cm is ruim twee meter koord nodig. Knip niet te krap af, want dat als het afgeknipte stuk niet voldoende is, is het meestal niet mooi op te lossen. Ook is er een gesp ('buckle') nodig. Ik gebruik de maat 5/8; 3/8 kan ook, maar die vind ik voor een volwassene nogal klein.
Haal de twee uiteinden door de lus en trek aan. Zorg dat de uiteinden even lang blijven.
Vouw de losse einden paracord naar beneden en leg het bandje voor je neer zoals op bovenstaande foto.
En nu maar knopen! (Let bij de eerste knoop op dat de buckle niet verschuift, waardoor de lengte van het bandje verandert)
Knip het teveel aan koord kort af en smelt het uiteinde met behulp van een aansteker. (Tip: druk het uiteinde direct na het verhitten iets plat met de achterkant van de aansteker o.i.d.) Het branden dient uiteraard niet door (jonge) kinderen gedaan te worden en al helemaal niet zonder toezicht!
En klaar is het survivalbandje!
Hier zijn de zeven binnendraden van het paracord goed te zien.
Een knooptechniek die veel gebruikt wordt is de Cobra Knot, ook wel bekend als de Cobra Weave. In het Nederlands heet dit de weitasknoop.
De volgende foto's laten de knooptechniek zien. Voor de duidelijkheid met vier verschillende kleuren koord. Straks laat ik zien hoe je gespen (buckles) aan het bandje kan maken.
Werkwijze:
Leg de draden netjes naast elkaar. De buitenste draden (de blauwe en oranje) zijn de werkdraden, de witte en rode draden zijn de leidraden.
Kruis de oranje draad over de rode en witte draad en onder de blauwe draad.
Kruis de blauwe draad over de oranje en onder de witte en rode draad. Er ontstaat nu een soort knoop.
Trek de oranje en blauw draad aan, zodanig dat de knoop zo ver mogelijk bovenaan zit.
Doe dan precies het hetzelfde maar dan vanaf de andere kant. Oranje gaat dus weer over wit en rood heen en onder blauwe door. Blauw gaat onder rood en wit door en over oranje.
Ook deze knoop weer aantrekken.
De vorige twee stappen herhalen tot de gewenste lengte is bereikt (dus nu vanaf rechts knopen en daarna vanaf links, dan weer vanaf rechts, dan links enz.)
Nu kennen we de knooptechniek, dus laten we er een survivalbandje mee maken. Een echt survivalbandje is uit één koord geknoopt. Dat levert namelijk het meest effectieve stuk koord op.
Voor een bandje van 20 cm is ruim twee meter koord nodig. Knip niet te krap af, want dat als het afgeknipte stuk niet voldoende is, is het meestal niet mooi op te lossen. Ook is er een gesp ('buckle') nodig. Ik gebruik de maat 5/8; 3/8 kan ook, maar die vind ik voor een volwassene nogal klein.
Vouw de draad in het midden dubbel, druk wat plat en haal door de gesp.
Haal de twee uiteinden door de lus en trek aan. Zorg dat de uiteinden even lang blijven.
Schuif de andere kant van de buckle op beide stukken paracord. Pas dit om de pols en schuif het 'losse' deel van de gesp zo dat het bandje de gewenste lengte heeft. (Let op: meet met dichtgeklikte gesp)
Vouw de losse einden paracord naar beneden en leg het bandje voor je neer zoals op bovenstaande foto.
En nu maar knopen! (Let bij de eerste knoop op dat de buckle niet verschuift, waardoor de lengte van het bandje verandert)
Knip het teveel aan koord kort af en smelt het uiteinde met behulp van een aansteker. (Tip: druk het uiteinde direct na het verhitten iets plat met de achterkant van de aansteker o.i.d.) Het branden dient uiteraard niet door (jonge) kinderen gedaan te worden en al helemaal niet zonder toezicht!
En klaar is het survivalbandje!
Hier zijn de zeven binnendraden van het paracord goed te zien.
Abonneren op:
Posts (Atom)