vrijdag 29 augustus 2014

Hoe duur is die lantarenpaal, mevrouw?

Misschien heb je ze wel eens gezien: van die snuiters die foto's maken van lantarenpalen, prullenbakken of achterkanten van verkeersborden... Rare mensen, denk je dan.
Nou ja, dat is misschien wel zo, maar wat ze daar doen is eigenlijk heel leuk. Ze maken namelijk geen foto's, ze spelen Munzee.

Munzee is, net als geocaching, een op GPS gebaseerde zoektocht. Alleen zoek je nu niet naar verborgen doosjes, maar naar her en der opgeplakte stickers met QR code. Je hebt er een mobiele telefoon, bij voorkeur met databundel, voor nodig. Op http://www.munzee.com maak je gratis een account aan en op je telefoon installeer je de Munzee-app. Op het tabje 'kaart' zie je waar de munzees zich bevinden, klik ze aan en vaak zie je dan een extra aanwijzing staan. Lantarenpaal 003 of blauwe prullenbak o.i.d. Trek je schoenen aan en ga er op uit. Happy scanning!
Voor elke munzee die je scant, krijg je punten. Bij voldoende punten ga je level up. Ook kun je badges verdienen. Welke badges je verdiend hebt, kun je zien in je account. Je krijgt er bijvoorbeeld een als je level tien haalt of als je minstens vijf verschillende icoontjes hebt verzameld.



Er zijn namelijk verschillende soorten munzees. Gewone munzees worden weergegeven met groene icoontjes, mystery munzees zijn blauw met een vraagteken enz. Bij elk soort munzee behoort een bepaald puntenaantal. Scan je een gewone munzee dan krijgt de scanner vijf punten voor deze capture, degene van wie de munzee is, krijgt er drie. Scan je een mystery dan krijg je random tussen de vijf en vijftig punten.
Een apart soort munzee is de virtuele munzee. Die kun je in een straal van 300ft (90 meter) scannen. Ook hier zijn gewone virtuele munzees en mystery virtuele munzees. De puntenverdeling is gelijk aan die van de niet-virtuele variant. Het leuke van deze munzees is, is dat je ze bijvoorbeeld vanuit de trein kunt cappen of dat je ze overal ter wereld kunt plaatsen zonder er fysiek heen te reizen. Zo liggen er virtuele munzees van mij in bijvoorbeeld New York, Rome en Londen. Ook worden er hele clusters van virtuele munzees aangelegd. Hier kun je dus in korte tijd veel punten scoren. Leuke voorbeelden daarvan zijn te vinden in Amsterdam. Je kunt een virtuele munzee een kleur meegeven en dat nodigt natuurlijk uit tot het leggen van figuren. Tussen het Centraal Station en de Dam is de Nederlandse vlag neergelegd en in het Rembrandtpark wordt nu een molen gelegd.

 
Hier zit ook een munzee van mij in. Ongeveer in het midden,
te herkennen aan het poppetje dat erin zit. Zie je hem?

Gewone munzees kun je zelf printen (lamineren, dubbelzijdig plakband etc. om ze weersbestendig te kunnen plaatsen) of bestellen in de store of waar ik het altijd doe bij www.munzeeshop.eu. Je krijgt dan velletjes met stickers thuisgestuurd. Je plakt er een waar je wilt (niet binnen een afstand van vijfenveertig meter van een eigen munzee of vijftien meter van een andere munzee), scant hem en hup, daar staat jouw munzee op de kaart. In de app of thuis op de computer kun je de positie corrigeren als dat nodig is, de munzee een naam geven en indien gewenst een hint geven.

In het begin vond ik het gewoon leuk om munzees te scannen en als ik ergens geweest was een sticker achter te laten, tot ik begin juli gevraagd werd om in een clan mee te doen. Ik had die term al wel eens voorbij zien komen, maar wat het precies was...
Het blijkt een groep van tien personen te zijn die elke maand weer proberen opdrachten te halen. Deze opdrachten zijn verdeeld in verschillende levels en bij elk behaald level krijg je iets, virtuele munzees bijvoorbeeld. Deze levels moeten door alle leden van de clan behaald worden, dus dat is best een uitdaging, want zeker het hoogste level haal niet zomaar. Leuk om te doen en ik snapte eindelijk waarom op sommige plaatsen op vrijwel elke lantarenpaal een munzee zit.

Zo kan het gebeuren dat een jongetje geïnteresseerd aan je vraagt: 'Hoe duur is die lantarenpaal, mevrouw?'


Die zit hoog!

donderdag 21 augustus 2014

NEMO

Onlangs zijn Mirjam en ik, met gebruikmaking van onze Museumkaart, naar NEMO in Amsterdam geweest. (Bij mooi weer zouden we de stoomtram van Hoorn naar Enkhuizen doen). Vijftien euro per persoon entree... Als je een paar van zulke musea doet, dan heb je je museumkaart er razendsnel uit. Hetzelfde geldt trouwens voor het WeekendVrij-abonnement van de NS als je vooral in het weekend (vanaf vrijdagavond 18.30 uur!) regelmatig met de trein gaat. Voor kinderen tot en met elf jaar krijg je er gratis een KidsVrij-abonnement bij. (Actietarief tot eind 2014 is 29 euro per maand).
We waren eerder startklaar dan gepland, dus we namen een trein eerder. We moesten nu overstappen, maar dat is niet erg. Vanaf Amsterdam Centraal ben je met een paar minuten lopen bij NEMO.
We waren er allebei nog nooit geweest.
Wat was er veel te doen! Het was net een grote speeltuin met allemaal activiteiten die kinderen enorm aanspreken en die tegelijkertijd allerlei natuurkundige principes op een beknopte, begrijpelijke manier duidelijk maakten.
Waar Mirjam -natuurlijk- meteen op af stoof was het bellen blazen. Ik geloof dat er geen kind is dat daar bij weg kan blijven.


De voorstelling Kettingreactie viel ons nogal tegen omdat je er maar weinig plaatsen zijn vanwaar je alles kunt volgen en er ging veel mis, maar het idee erachter was leuk en herinnerde me aan mijn oudste kinderen die vroeger zoveel met dominostenen gespeeld hebben en van alles in hun baan konden gebruiken.
In het KinderLab konden proefjes gedaan worden. Dat was slim geregeld en dat werkte prettig. Je kunt uit verschillende proeven kiezen en als je nog een proef wilt doen, dan moet je weer achteraan aansluiten. De lengte van de rij viel erg mee, met een paar minuten waren we steeds aan de beurt.


In de loop van de middag werd het behoorlijk druk en waren sommige dingen niet zo goed meer te doen, voornamelijk door voordringende kinderen of kinderen die langslopend toch gauw jouw bezigheden denken te moeten verstoren. (Geen ouder die zijn/haar kind terechtwees. Tja, soms doe ik het dan maar. Een boze blik en een waarschuwend opgestoken vinger doen soms wonderen :) )
Al met al is NEMO een superleuk museum. De drukte waar ik altijd zoveel over hoorde viel me eigenlijk erg mee.
Voor onze Museumkaart verloopt, brengen we misschien nog wel een bezoekje aan NEMO.
Via het schuin aflopende dakterras op de vijfde verdieping liepen we in een stralend zonnetje helemaal naar beneden het museum uit, waarbij we een blik konden werpen op het Scheepvaartmuseum dat ook nog op ons to-do-lijstje staat.


We liepen nog even het centrum in en daarna namen tegen zessen de trein naar huis. Op Amersfoort hadden we voldoende overstaptijd om een patatje te halen die we in de trein opgesmikkeld hebben.

woensdag 20 augustus 2014

Creatieve oplossing voor de schouw

Voor ik verder ga over de schouw eerst een grappig voorvalletje in verband met mijn e-reader (zie vorig blog).
Na een aantal e-books gelezen te hebben, was nu een 'echt' boek aan de beurt en ik wilde heerlijk in bed nog een poos lezen. Dus ik kruip lekker onder de dekens, doe het licht uit en sla mijn boek open... Ha, dat gaat dus niet! Was ik even snel aan de achtergrondverlichting gewend geraakt!

Nu dus de schouw.
Dat was een leeg, kaal, lelijk gat, wat al wel een eind opgeleukt werd door het aquarium, maar mooi dat was het zeker nog niet!



Ik had me voorgenomen in de zomervakantie de schouw aan te pakken. Iets met met plakplastic afgewerkte schotten zat in mijn hoofd en 'iets waar het aquarium op kan staan'. Lekker vaag, hè?
Min of meer toevallig stuitte ik op een Ikea-kastje dat vrijwel exact de hoogte en breedte van de schouw had. Er hoorden twee legplanken bij maar door het aquarium zou ik er maar een kwijt kunnen. Dus togen Mirjam en ik op een maandagochtend met de bus naar Ikea, waar we (natuurlijk) eerst ontbeten en vervolgens het kastje ophaalden.
Mijn handen kriebelden om het pakket in elkaar te zetten, maar dat moest nog even wachten, want Mirjam moest naar de oogarts om haar ogen te laten opmeten. Vier maanden hadden we op de afspraak moeten wachten en Mirjams bril was echt aan vervanging toe. Het bleek dat de sterkte niet veranderd was en dat het toch niet nodig was om te druppelen, daarom gingen we gelijk door naar de stad om een bril uit te zoeken. Het duurde even voor DE bril gevonden was, maar dat is logisch. Als je drie jaar lang dezelfde bril hebt gedragen, is het echt even wennen iets anders op je neusje te zien. Het zoeken werd beloond met een mooie bril, die heerlijk zit en nog goed betaalbaar was ook. (Trouwens het brillen passen was ook al een heel gezellig feestje :) )
Tegen etenstijd waren we thuis.
Daarna stortte ik me op het kastje. Hoe zou het staan? En zou ik het mooi kunnen oplossen met die snoeren achter het aquarium? Dat laatste was even een gepuzzel, ook al omdat het snoer van de stekkerdoos die erachter lag door een gat in de zijmuur van de schouw gaat en het betreffende snoer heel erg kort is. Ik besloot de achterwand er simpelweg los achter te zetten. Gaten erin zagen kan altijd nog... Onder de pootjes plakte ik krasbeschermers zodat het kastje makkelijk naar voren getrokken zou kunnen worden, wat vanwege het aquarium best wel eens nodig zal zijn. Om dezelfde reden rust het bovenblad wel in de pinnen, maar heb ik die niet vastgezet, zodat het blad er zo afgetild kan worden. Natuurlijk is het kastje hierdoor iets wiebelig evenals door het ontbreken van de achterplaat en het gebruik van slechts een plank, maar dat is in deze situatie geen probleem.
Kijk, dat is al een heel ander gezicht. Ik ben er blij mee!

dinsdag 12 augustus 2014

Koop van het jaar

Nog geen jaar geleden ben ik verhuisd en natuurlijk schaf je je in die periode, al dan niet tweedehands, meer aan dan anders. Ook in de periode erna blijven er zaken die alsnog aangeschaft moeten worden.
Wat te denken van een tochtafsluiter (zo'n haren-ding) voor de brievenbus of een drempel plus tochtstrip voor onder de keukendeur? Deze zaken schafte ik mij gisteren aan. De tochtafsluiter heb ik al bevestigd nadat ik de restanten van de vorige bewoner verwijderd had. De drempel en de tochtstrip liggen op zolder want het ding moet op maat gezaagd en geverfd/afgelakt worden. Mirjam wilde graag de drempel schilderen, roze met letters en/of dieren... Daar denk ik nog even over na :)
Hoewel dit hele nuttige aankopen zijn (wat zal het een hoop tocht over de vloer schelen in de winter!), is het toch niet wat ik bedoel.
Mijn aanschaf van het jaar is ook voor mij een verrassing. In die zin dat het ding mij zo enorm goed bevalt, veel beter dan ik had kunnen denken. En nee, hoewel ik ook daar erg blij mee ben, het is niet mijn nieuwe mobiel, die ik kocht toen mijn oude, trouwe mobieltje niet langer dan een uur zonder voeding kon...
Het is een e-reader!
Ik houd erg van lezen en fysieke  boeken (niet zo gek voor een schrijver :) ) en zie graag een welgevulde boekenkast. Maar toch...
Je kunt heel veel boeken meenemen zonder te sjouwen, wat onderweg en zeker op vakantie ronduit ideaal is. Verder is het nu eenmaal zo dat het papieren boek heus niet van het een op het ander verdwenen is, maar er zijn wel steeds meer e-books beschikbaar, ook - en dat gaf voor mij de doorslag - via de bibliotheek.
Om niet onbekookt te werk te gaan, heb ik eerst een paar weken e-books gelezen op mijn mobiel, voornamelijk als ik met de trein reisde. De batterij raakte wel snel leeg, maar toch beviel het mij wel goed, dus ik oriënteerde me op e-readers. Ik kende eigenlijk maar een merk, al kwam ik erachter dat er veel meer merken e-readers bestaan, ik kwam toch bij dat merk uit vanwege de goede recensies en de optie van achtergrondverlichting waardoor je ook in het donker kunt lezen. Ook het formaat sprak me aan. Groter dan een mobieltje, maar ook weer niet te groot. Vlak voor ik op vakantie ging, kocht ik er een en bestelde een sleepcover op internet (door dit cover gaat de reader automatisch in slaapstand bij sluiten en bij openen gaat hij weer aan). Ik bofte want de e-reader was nog in de reclame ook.
Voor het lenen van e-books via de bibliotheek moet er een apart account aangemaakt worden, dus dat deed ik en vanuit mijn luie stoel leende ik een digitale stapel boeken.
Twee weken ben ik op vakantie geweest en ik heb heel veel gelezen. Altijd stopte ik het ding in mijn (hand)tas, behalve als ik naar het zwembad ging, dan nam ik veiligheidshalve een pocket mee. Zelfs met hoes weegt de e-reader nog geen 300 gram en is hij kleiner dan een pocketboekje. Zodra je de hoes open doet, verschijnt de bladzij waar je gebleven bent. Via het touchscreen ga je ook makkelijk terug naar de startpagina, vanwaar je simpel een volgend boek 'openslaat'. Lekker lang op het balkon zitten lezen was geen probleem vanwege de achtergrondverlichting en in bed lezen met het licht uit, bevalt me eveneens prima. Desondanks hoeft de e-reader maar eens in de zoveel weken opgeladen te worden. Geen moment heb ik een papieren boek gemist.
Kortom: ik ben om!
(Al wil het beslist niet zeggen dat ik het papieren boek afgezworen heb.)



donderdag 7 augustus 2014

De aanhouder wint...

Vanochtend besloot ik eindelijk eens het fietsstoeltje van mijn fiets te halen. De jongste is bijna 9 en zit (uiteraard) nog maar zelden achterop. De reden waarom het stoeltje er nog steeds op zat, is dat ik er zo lekker veel boodschappen in kan opstapelen. (Daar moet ik nog een oplossing voor bedenken).
De fietstassen had ik er zo af en toen begon het gedoe...
Tjonge jonge, voor elk dingetje was er een andere schroevendraaier of sleutel nodig. Heel handig!
Het stoeltje zelf was er vrij snel vanaf, maar toen de verlengde bagagedrager en buggydrager nog... Alles was zo ontzettend vastgeroest! Niet gek natuurlijk na meer dan 11 jaar trouwe dienst door weer en wind.
Gelukkig had ik WD40 staan voor het geval 'je kunt nooit weten' aanbrak. Flink insprayen, geduld, nog maar eens sprayen. Van de wachttijd maakte ik gebruik om een houder voor mijn mobieltje op het stuur te bevestigen. Handig (lijkt me) met geocachen. Wrikken, draaien, en ja hoor, uiteindelijk was de verlengde bagagedrager er ook af.
Nu hoefden er nog maar twee moeren los...


Kijk, dit waren de hardnekkige boosdoeners.
De bout bleef meedraaien met de moer en dat schiet natuurlijk geen moer op. Zo goed mogelijk klemde ik de bout vast en probeerde de moer los te draaien. Maar wat ik ook deed, het lukte niet.
Overbodig te zeggen dat ik me in allerlei bochten moest wringen om goed bij de moer te kunnen.
Terwijl de zoveelste ronde WD40 introk, googelde ik op 'vastgeroeste moer, bout draait mee'.
Allerlei tips kwamen voorbij. Coca Cola, verhitten, afzagen etc. De meest simpele en uitvoerbare tip was met een hamer eens flink (maar voorzichtig) op de moer en bout te tikken. Ik bracht deze tip ten uitvoer met de zwaarste moersleutel die ik had liggen, omdat ik geen zin had alweer naar de zolder te gaan om daar de hamer te halen. En zowaar! Heel langzaam kwam de moer los. Met de tang moest ik wel de bout tegenhouden, wat niet altijd makkelijk was, maar het werkte! Winding voor winding doorliep de moer het schroefdraad tot hij eindelijk op de grond plofte. Jippie!
Nog blijer was ik toen ik zag dat de buggydrager er nu zo vanaf getild kon worden.
Met een oud doekje en een emmer sop heb ik de fiets lekker schoongemaakt. Daarna sneed ik met een Stanleymes de gleuven in de fietstas open waar de snelbinders doorheen gehaald konden worden. Door het stoeltje heb ik die nooit kunnen gebruiken, maar nu kan het wel.
Nu maar hopen dat ik mijn fiets nog terug kan vinden bij de winkels...