Glasblazen, uilen en fimoklei

We schrijven 3 januari als we ons voornemen uit het oude jaar waarmaken door inderdaad als volgend uitje met onze museumkaart naar de Glasblazerij in Leerdam te gaan. Hoewel het volgens de reisplanner 2 uur en een kwartier reizen is, vloog de tijd om. We kletsten wat, we lazen wat (ik in de drukproef van Gevonden Droom en die waar nodig corrigerend), we aten een mandarijn, stapten 2 keer over (de 2e keer renden we over vanwege de korte overstaptijd gecombineerd met de 2 minuten vertraging waarmee we op Geldermalsen aankwamen).
Hoewel Mirjam het niet direct zo nodig vond, kon ik het niet laten de enige munzee binnen de bebouwde kom van Leerdam te cappen.
Tijdens onze wandeling (koud en het miezerde net niet) zagen we dat er ook in Leerdam Ajax-fans komen en/of wonen.

In de Glasblazerij was het heerlijk warm. Natuurlijk, met die superwarme ovens, vond Mirjam.
In de Glasblazerij zijn steeds twee koppels glasblazers tegelijk aan het werk. Binnen elk koppel zijn ze bij toerbeurt maker en assistent. Een vrijwilliger geeft uitleg over wat de glasblazers doen en vertelt allerlei wetenswaardigheden. Vanaf de tribune is alles goed te volgen.
Een van de koppels was bezig aan een vaas van gevlekt glas, waar steeds klodders glas op gezet werden. Het werd er niet mooier van, vonden we in eerste instantie.
Maar ineens zag ik het: het werd een uil! Nu vonden we het ineens een ontzettend leuk ding en volgden we het maakproces op de voet. Wat jammer, dat het zodra het klaar is meteen de afkoeloven (van 500 graden Celsius) in moet omdat het glas anders kapot springt. We hadden de uil graag van dichtbij bekeken. Zeker toen we hoorden dat dit het allereerste exemplaar was dat gemaakt was. We zouden in de shop dus geen zelfde uil kunnen vinden. (Om te bewonderen, over de prijs durf ik niet na te denken ;) ) Helaas zijn de foto's van het maakproces te onscherp geworden om te tonen.
Het andere duo had wat tegenslag. Jammer voor hen, maar wel gaaf om te zien, dat dat er gewoon bij hoort en dat ze na een baalmoment rustig weer verder gaan. Er mislukte eerst een glas, dat per ongeluk een scheef kommetje werd en daarna ging een ambitieus project bijna de mist in.
Glas is enorm zwaar. Een liter gesmolten glas weegt 2,7 kilo en dat moet nog eens continu in beweging blijven ook om de vorm te behouden.

Door de hoge temperatuur is de zwarte spiraal roodgloeiend

Een groot sierobject met een zwarte spiraal erin moest van de ene pijp overgenomen worden op de andere pijp, maar dat ging niet helemaal niet goed en het zware stuk glas viel in de kuip die onder de plaats waar het overpakken gebeurde, stond.
'Oooh,' ging er massaal over de tribune.
Een gekke gewaarwording is dat dat hete glas niet knapt, dat gebeurt pas bij lagere temperaturen. De mannen keken elkaar aan, een klop op de schouder en daar ging er een glas keien (uit de smeltoven halen) om het gevallen stuk glas weer op te pakken en het werkstuk toch nog te voltooien, al werd het uiteindelijke object dan wel kleiner dan oorspronkelijk bedoeld was.
Als souvenir mocht Mirjam vijf glassnoepjes uitzoeken. Een serieus karwei, dat nog lastiger gemaakt werd door de dame achter de kassa door nog twee dozen met snoepjes te voorschijn te halen.

De volgende dag kwam er een vriendinnetje spelen. Fimo-klei moest het worden. Of Fifo-klei zoals het vriendinnetje het hardnekkig bleef noemen. En wat werd er gekleid? Uiteraard uiltjes en een klei-snoepje.

Zijn ze niet superleuk geworden?