Er moest veel topo geleerd worden (blijkbaar was het niet zo goed gedoseerd door het jaar heen), de clubkampioenschappen van turnen kwamen eraan en zo nog wat dingetjes. Het grootste ding was wel het praktijkexamen A voor klarinet (de theorie was in april al gehaald), dat, heel handig, op dezelfde dat viel als de clubkampioenschappen. Gelukkig wisten we dat beide dingen doorgang konden vinden. Dus er moest geoefend worden. Toonladders, drieklanken, liedjes met cd, liedjes zonder cd, een duet enz. enz. Dat alles afgewisseld met radslagen en handstanden.
Tjonge, met mijn muzikale gaven die gelijk zijn aan die van een deur, was ik voor het examen al apetrots op haar.
Toch was er een moment dat alles even te veel werd. Ze was boos en chagrijnig en van leren komt er dan niets meer. Ik was net begonnen met eten klaarmaken en mijn oog viel op de busjes bellenblaas die in de vensterbank staan.
'Ga maar even bellenblazen tot we gaan eten,' stelde ik voor. Met het idee dat ze er rustig van zou worden.
Het idee werd met enthousiasme ontvangen. Fanatiek blies ze stromen bellen, waarna ze alle opgekropte emoties erop losliet om zoveel mogelijk bellen kapot te maken.
'Dat voelt goeeeeed,' schreeuwde ze.
Hm, ja, zo had ik het niet helemaal voor ogen gezien, maar wat maakte het uit? Het werkte!
Even later waren we met z'n allen aan het bellen blazen. Wat smaakte het eten daarna lekker :)
Al het oefenen was niet voor niets want Mirjam slaagde met prachtige cijfers voor haar klarinetexamen!
