Op vakantie plande ik een dagje sightseeing Trier. Van een regenachtig dagje winkelen een paar dagen eerder wist ik al dat je vanaf het station zo op de Porta Nigra afloopt. Een mooi beginpunt, niet in de laatste plaats omdat daar ook nog een geocache* verstopt ligt. Van een afstandje zie ik het al. Die man daar, dat moet ook een geocacher zijn en waarschijnlijk heeft hij zich al een hoedje gezocht zonder de cache te vinden. Het is ook een lastige, ook al omdat de hint niet veel toe schijnt te voegen, maar volgens de logjes vinden sommigen hem ook snel. We zullen zien. Ik hoef maar een woord te zeggen - 'Geocacher?' - en hij kijkt me stralend aan. Inderdaad! Hij blijkt uit Engeland te komen en op het punt van opgeven te staan. Twee Nederlandse meisjes zijn ook aan het zoeken en later voegt zich nog een Duitser bij het gelegenheidsteam. We zoeken alles af (denken we in elk geval), kletsen wat, wisselen ervaringen uit, mijn travelbug mag met de Engelsman verder reizen, kortom, het is reuze gezellig, maar de cache vinden we niet. Jammer? Ja, natuurlijk, maar toch... Nee, ik denk dat het zo goed is. Soms is niet vinden blijkbaar gewoon leuker. (Voor mij dan ;) )
 |
| Porta Nigra |
Een paar dagen later kwam ik in een klein dorpje, waar een geocache bij een watervalletje verborgen moest zijn. De moeilijkheidsgraad was niet hoog, maar hij werd toch vaak niet gevonden zag ik in de logjes. En datzelfde lot was mij beschoren, merkte ik enige tijd later. Nou ja, dat hoort ook bij het spel. Ik dronk wat water en hing net mijn rugzak weer om toen er een motorrijder stopte, volledig in leer gehuld. Bij het zien kreeg ik het al warm, tenslotte was het nog geen elf uur en de 30 graden waren we al wel gepasseerd. De handschoenen werden uitgedaan, de helm ging af en warrig, grijzend haar kwam te voorschijn. Waarom zou iemand hier nu stoppen? Oké, er was een bankje, maar verder was de plaats ook zo bijzonder niet, tenzij... Dus weer stelde ik mijn vraag. 'Geocacher?'
Maar nee, 'leider' was hij 'nur Motorfahrer'. Hij kende het spel wel en keek nieuwsgierig rond. Hier lag dus zo'n doosje. Ergens. Hij wilde wel helpen zoeken? Samen stroopten we nogmaals de (wijde) omgeving van het nulpunt af, maar tevergeefs. We praatten nog wat, zittend op het bankje, waarna ik hem bedankte voor zijn hulp en op weg ging naar de volgende cache op mijn lijstje (die ik overigens zonder moeite vond). Na een paar meter keek ik achterom. De Motorfahrer stond op het bankje en tuurde aandachtig in de boom die erachter stond. Glimlachend liep ik verder, maar ik vraag me af: zou hij de cache gevonden hebben?
 |
Deze cache was zo gevonden
|
* Geocachen is kortweg gezegd het zoeken naar schatten (verstopte doosjes) met behulp van GPS. Kijk voor meer informatie op
www.geocaching.com. Ook zijn er verschillende boeken waarin geocachen een rol speelt, waaronder enkele van mijn hand:
Jacht (jeugdboek),
Een kleverig raadsel (kinderboek, verschijnt sept. 2015) en
Gevonden Droom (roman)
