Creatief Super Helden van Plus sparen

Vorige week won ik bij de Plus twee kaartjes voor de première van The Amazing Spider-Man 2 in 3D in de bioscoop hier. De gezamenlijke Plussupermarkten hadden dat grootscheeps aangepakt, want ik geloof dat de film in wel drie zalen tegelijk draaide, die vol zaten met Plusklanten. Nu had ik de pech dat geen van mijn kinderen die avond kon, maar niet getreurd, ik ging samen met een vriendin. Het hoeft geen betoog dat de heren die avond in de meerderheid waren, dat er ook nog wel stelletjes waren, maar twee dames...
We hebben ons desondanks prima geamuseerd, in de pauze kregen we volop drinken, gehaktballen in satésaus en kroepoek (leve de sponsoren). Na de voorstelling kregen we vast een zakje met een Super Held uitgereikt als voorproefje op de spaaractie die de week erop van start zou gaan in de Plus supermarkten. De gouden Spider-Man was de meest bijzondere, want daarmee kon je prijzen winnen. We maakten ons zakje open en in de mijne zat een gouden poppetje!
'Wat kan ik winnen?' vroeg ik nieuwsgierig aan een Plus-eigenaar die toevallig vlak in de buurt stond.
'Geen idee,' was het antwoord. 'Misschien een fiets of een dagje een eigen superman in huis...'
Tja, dat was een grappig idee natuurlijk, al geloofden we er natuurlijk niets van :)
We zijn nog gezellig een poosje op een terrasje gaan zitten, maar bij thuiskomst kon ik het niet nalaten om even gauw de code in te voeren op internet. Ik zal maar niet herhalen wat mijn zoon zei, toen er op het scherm verscheen dat ik de hoofdprijs gewonnen had: het inspreken van een stem in de ultimate Spiderman-serie op Disney XD.
Ik heb netjes mijn gegevens ingevuld, met het idee dat ze waarschijnlijk kinderstemmen zoeken, maar met een dochter van 8 komt dat dan wel goed, dacht ik.
Verder heb ik nog niets gehoord, maar ja, de eigenlijke actie moest nog beginnen, dus we wachten maar geduldig af.

Deze week ging de Super Helden actie van start en Mirjam pushte me gelijk om boodschappen te doen, teneinde zoveel mogelijk poppetjes te scoren. Daar gingen onze ideeën niet helemaal over hetzelfde spoor. Ik geef namelijk geen extra geld uit voor zulke acties. Heel erg was dat overigens niet, want er waren wel een paar aanbiedingen waar je een gratis figuurtje bij kreeg die mij wel aanstonden met als bijkomstigheid dat ik met nog een paar 'gewone' boodschappen erbij over de vijftien eurogrens ging en zodoende nog een extra poppetje scoorde.
Vandaag had Mirjam een vriendinnetje te spelen en ze had het plan al klaar. Posten bij de Plus en mensen netjes en beleefd te vragen of ze misschien de Super Helden zouden mogen hebben die ze bij de boodschappen zouden krijgen. Nu ligt hier een flinke stapel helden, waaronder nog drie gouden exemplaren. Met de code die erbij zat, kun je een extra Super Helden avontuur unlocken op de site van de Plus. Niet een erg vette prijs, vond ze, maar ja daarover zullen de smaken verschillen.
Plan voor morgen: nog meer poppetjes verzamelen.
Ik heb haar nog maar niet gezegd dat er volgende week bij Dirk ook een actie start: Stikeez, grappige dierfiguren op zuignapjes...

Treintjes en heel veel boeken

Wederom met een Kruidvatkaartje gewapend gingen Mirjam en ik zaterdag op pad. Na een tussenstop bij de Hema (je moet 's ochtends tenslotte goed ontbijten) stapten we op de trein richting Rotterdam Centraal. Dat dit een nieuw en pas geopend kunstwerk was, nam Mirjam voor kennisgeving aan, maar ja, als je het oude station niet kende, kan ik me wel voorstellen dat je als kind van acht er het spectaculaire niet zo van inziet.
Vanaf het station is het maar een minuten lopen naar Miniworld Rotterdam. Op ticketveiling had ik niet alleen vouchers gewonnen voor de entree, maar ook om ieder een poppetje te plaatsen in Miniworld. Miniworld is een modelspoorbaanparadijs. Meer dan 150 treintjes rijden af en aan in een gedetailleerd nagebouwde omgeving met Nederlandse thema's zoals de kust en de polders en Rotterdam en het Rotterdamse havengebied. Op verschillende plaatsen mag je je poppetje neer laten zetten. Mirjam koos de locatie 'Klassieke autoshow' uit.

Kijk, daar stappen Mirjam (roze/wit gekleed) en ik juist uit onze oldtimer. (Jaja, we kregen er niet alleen een Miniworldpaspoort bij, maar ook een rijbewijs...)
Wat was er veel te zien! We keken onze ogen uit en besloten dat we hier over een poos graag nog eens terugkomen. Dan vallen ons vast weer andere dingen op.

We pakten de tram naar Melanie Broekhoven, de illustrator van al mijn kinderboeken. Mirjam vond het leuk om kennis te maken met degene die niet alleen mijn boeken van prachtige omslagen voorziet, maar ook haar favoriete series 'De olijke tweeling' en 'Floortje'. En verwend dat ze werd!
Gelukkig hadden wij ook wat bij ons. Mirjam had voor Melanie en haar zoon, die pas jarig was, een heus survivalbandje geknoopt en ik nam mijn nieuwste roman Glinsterzwart mee.

Ze werd niet alleen met een schaaltje lekkers, waar ze naar hartenlust van mocht snoepen, verwend.
Kijk maar:

Voor een jaar leesvoer, zoals de tramconducteur op de terugweg veronderstelde, is het voor leesbeest Mirjam niet, maar ze is er toch even mee zoet. Hoewel... ze leest en herleest de boeken, dus ze blijven heel lang leuk!
We mochten ook een kijkje nemen in de werkkamer van Melanie, waar we de omslag van een boekje van een bevriende auteur in wording zagen. Dat wordt een mooie omslag, dat konden we zo wel zien.
(Nee, verder verklap ik niets)
Natuurlijk bewonderden we de goedgevulde boekenkast waar alleen door Melanie geïllustreerde boeken in stonden.

Op de terugweg zagen we de trein voor onze neus wegrijden, letterlijk! Jammer, want het was een rechtstreekse, maar met alleen een overstap in Amersfoort was het uiteraard ook goed te doen. Moe, voldaan en met een tas vol boeken kwamen we thuis. De eerste boeken waren toen al uit...

'Ik kom hier werken'

Afgelopen zaterdag vertrokken Mirjam (8) en ik gewapend met een treinkaartje van het Kruidvat naar Venray om de Creabeurs te bezoeken waarvoor we kaartjes gewonnen hadden.
Oké, dat is niet naast de deur, maar we reizen graag en hadden er zin in. Al kletsend en lezend ging de tijd snel en voor we het wisten waren we in Arnhem. Daar moesten we overstappen... dacht ik. We waren de trap al op om naar een ander spoor te lopen toen ik me bedacht dat we in Nijmegen moesten overstappen. Zie je ons de trap weer afracen terwijl het fluitje van de conducteur al klinkt? Gelukkig was hij zo aardig om zijn deur open te houden, zodat we op het nippertje met dezelfde trein meekonden.
Tegen elf uur waren we bij de Evenementenhal waar we heerlijk op ons gemakje de stands bij langs gingen. Hoe vaak ik wel -heel verstandig- tegen Mirjam heb gezegd: 'Dat onthouden we, dan weten we als we alles gezien hebben wat het allerleukste was' weet ik niet, maar het was heel wat keer. Stansjes, ponsjes, mooi papier, foamklei, stempels en inkt, het was allemaal prachtig. Bij een stand bekleedde Mirjam een houten hanger in de vorm van een eekhoorn met foamklei. Dat deed ze heel geconcentreerd en precies. Het resultaat mocht er dan ook wezen. Maar kopen... nee, dat deden we nog niet.
Tot...
Tot we bij een stand kwamen waar ze parachutekoord in alle mogelijke kleuren verkochten en waar je in een gratis workshopje een sleutelhanger kon knopen. Scoubidou vindt Mirjam erg leuk en dit was nog leuker omdat je er veel meer mee kunt. Enthousiast ging ze dan ook aan de slag. Het hoefde haar maar half uitgelegd te worden of ze snapte het helemaal en legde het daarna aan mij uit.
'Je moet hier maar komen werken,' vond de man die het ons uitlegde.
Nadat we onze sleutelhangers af hadden, zochten we vier zakjes met koord uit (ja, ik ging voor de bijl. Ik zag wel dat niets dit meer overtreffen zou.) en mochten we touwtje trekken en hengelden daarmee een vijfde zakje op.
'Ik ga in de trein gelijk knopen,' zei Mirjam.
'Dat kan niet, want we hebben geen schaar,' zei ik (vond ik een goed argument en dan hoefde ik niet uit te leggen dat ik al die meters koord in de trein niet zo'n succes vond).
Huppekee, er werd een flink stuk koord voor mevrouw afgeknipt en in de tas gestopt, hup, nog een paar gespen erbij.
Met een glimmende dochter liep ik verder, al vond ik haar wel wat stil geworden. Na een paar kramen kwam het eruit: 'Ik doe het! Ik ga daar werken!'
'Eh... regel maar,' zei ik in de veronderstelling dat ze te verlegen zou zijn om het echt te doen.
'Prima,' zei ze vastberaden.
'Eh... je weet dat die meneer het eigenlijk als grapje zei dat je er maar moest komen werken?'
'Jawel, maar daarom kan ik er toch wel gaan werken?'
Als we bij de stand staan, krabbelt ze nog wel terug, dacht ik.
Ten onrechte.
Ze tikte de man op zijn arm: 'Ik kom hier werken.'
Ondanks dat hij bijna door de grond zakte van het lachen reageerde hij heel serieus en sportief. En ze kon aan de slag!
Ik sprak af dat ik af en toe ('Niet te vaak, hoor mam') langs zou lopen. Tja, het meeste hadden we al gezien dus ik heb maar wat extra rondjes gemaakt. Natuurlijk Mirjam van een afstandje gadegeslagen en ze was zo leuk bezig. Uitleggen, voordoen. Heel stoer!
'Volgend jaar kom ik weer werken,' beloofde ze toen we weggingen. En dat was goed.

 

En zijn we er dan zat van? Nee hoor, in de trein gaan we gewoon verder. Thuis ook trouwens.